Filmin daha ilk dakikaları, izleyiciyi alıştığı güvenli Anderson limanından söküp alıyor. Her şey, Benicio del Toro’nun canlandırdığı sanayici Zsa-Zsa Korda’nın özel uçağının mahremiyetinde başlıyor. Her zamanki Anderson simetrisiyle düzenlenmiş kabin, bir anda kurşun sesleri ve kaosla yırtılıyor. Bu saldırı, Anderson’ın kamerasında kaotik bir aksiyon sekansına dönüşmüyor; aksine, neredeyse koreografik bir titizlikle, soğukkanlı bir vahşetle sunuluyor. Korda bu saldırıdan sağ kurtulurken, yanı başındaki yardımcısı neredeyse karikatürize bir anidenlikle hayatını kaybediyor. İşte bu an, filmin tonunu belirliyor: Şok edici, trajik ama bir o kadar da tuhaf bir şekilde komik. Şiddet, Korda’nın içinde yaşadığı dünyanın ne kadar acımasız olduğunu gösterirken, bu acımasızlığın ne kadar gülünç boyutlara varabildiğinin de altını çiziyor.
“Fenike Planı”ndaki şiddet, hikayenin merkezindeki Zsa-Zsa Korda karakterini anlamamız için bir anahtar görevi görüyor. Del Toro’nun muazzam performansıyla Korda, sert bir iş adamı maskesinin ardına gizlenmiş, çocukluk travmalarıyla şekillenen bir karakter olarak karşımıza çıkıyor. Anderson, onun için şiddetin, iflas etmiş bir iş anlaşmasının doğal bir uzantısı ya da müzakere edilemez bir teklifin son cümlesi olduğunu gösteriyor. Dramatik anlar, Korda’nın bu çarpık dünya görüşüyle birleşince ortaya çıkan mizah, filmin alt metnini oluşturuyor. Onun şiddet dolu dünyasına, Anderson’ın her zamanki gözlemci ve mesafeli kamerasıyla tanık oluyoruz; bu da en brutal anları bile alaycı bir tebessümle izlememize neden oluyor.
Anderson, şiddeti hiçbir zaman kaotik bir aksiyon sekansı olarak sunmuyor. Aksine, onu titizlikle kurguladığı tablolarının bir parçası yapıyor. Ani bir kamera kaydırması (whip-pan) beklenmedik bir kan sıçramasını ortaya çıkarıyor veya statik bir kamera, çerçevenin bir köşesinde sessizce gerçekleşen acımasız bir olayı yakalıyor. Bu sinematik tercihler, şiddeti hem estetikleştiriyor hem de onun yarattığı şoku ikiye katlıyor. İzleyici neye uğradığını şaşırırken, Anderson’ın bu cüretkâr anlatımına hayran kalmaktan kendini alamıyor.
Nihayetinde, “Fenike Planı” Wes Anderson’ın sadece mizah ve ciddiyeti değil, aynı zamanda estetik ve vahşeti de harmanlama yeteneğinin en cüretkâr kanıtı oluyor. Filmdeki şiddet, karakterlerin içsel çatışmalarını ve içinde bulundukları komik durumu vurgulayan bir platform haline geliyor. Bu, Anderson’ın seyirciyi hem gülümsetip hem de rahatsız ederek düşünmeye ittiği, karanlık ve esprili bir başyapıtı.
Aklında bir şey mi var?
Yorumları göster / Yorum bırak