Tarih, bazen devasa bir ağacın yakılması gibi temel bir şiddet eylemiyle başlar. Kongolu sanatçı Sammy Baloji’nin, Atina’daki National Museum of Contemporary Art’taki sergisi “Echoes of History, Shadows of Progress” (Tarihin Yankıları, İlerlemenin Gölgeleri), izleyiciyi Kongo Demokratik Cumhuriyeti’nin (KDC) sömürgeci şiddetle örülmüş, derinlikli geçmişine çağırıyor. Serginin merkezinde yer alan “Aequare. The Future that Never Was” (Eşitlemek.

Sergiye girdiğimiz an, kendimizi UQAM mezunu Altmejd’in agorasına (antik Yunan’da toplanma yeri) ait bir mekânda buluyoruz. Sanatçının 1999’dan 2025’e kadar ürettiği, kariyerini simgeleyen yaklaşık otuz baş ve büst bir araya getirilmiş. Bu birleşme, sadece bir heykel koleksiyonu değil; mitolojik ve gerçek karakterlerin, ruhani ve dünyevi figürlerin buluştuğu, çözülmeyi bekleyen bir genetik soyağacı gibi işliyor. Altmejd’in

Afrika’nın en kalabalık şehri Lagos, her yıl Kasım ayı yaklaşırken sadece bir metropol değil, bir aynaya dönüşüyor. O aynada görülen şey ise yalnızca fotoğraf değil; bireyin, toplumun ve tarihin birlikte çekilmiş portresi.2025’te 15. edisyonuna ulaşan LagosPhoto, bu kez bir dönüşümle karşımızda — artık bir bienal. Ve teması: Incarceration (Tutsaklık). Bir Kıta, Bir Kavram: “Incarceration” Küratör

NYU Abu Dhabi Art Gallery, onuncu yılını Ala Younis’in çok katmanlı bir sergisiyle kutluyor:Past of a Temporal Universe.Bu yalnızca bir “retrospektif” değil — zamanın nasıl ölçüldüğünü, kaydedildiğini ve hatırlandığını sorgulayan bir düşünce laboratuvarı. Sanatçı, küratör, araştırmacı, yayıncı — ve anlatıcı Ala Younis, Amman’da başlayan üretim yolculuğunda hep sınırların arasında çalıştı:sanat ile mimarlık, arşiv ile kurgu,

Beş yıl süren sessiz bir inşaatın ardından, Princeton Üniversitesi’nin kalbindeki Princeton Art Museum yeniden doğdu.Ve bu doğum, klasik bir kurdele kesimiyle değil — 24 saatlik bir sanat maratonuyla kutlandı. Halloween gecesi, kostümlü öğrenciler ve kasaba halkı, Ivy League’in bu yeni mimari mucizesini ilk kez deneyimlemek üzere müzeye akın etti. Yeni Bir Çağ, Yeni Bir Yapı

Bir sınır, sadece coğrafi bir çizgi midir, yoksa kimin bir geleceğe sahip olacağı sorusunu belirleyen, politik bir bıçak sırtı mı? San Francisco merkezli sanatçı Julio César Morales, Jan Shrem and Maria Manetti Shrem Museum of Art’ta devam eden retrospektifi “OJO” ile bu soruyu soruyor. Morales, bizzat ABD/Meksika sınırındaki Tijuana’nın Zona Norte bölgesinde doğdu ve hayatının

Paris’teki Lo Brutto Stahl Gallery, bu sonbaharda New York merkezli sanatçı ve galerist Shelby Jackson’ın ilk kişisel sergisi **“The Idea of a City”**ye ev sahipliği yapıyor.Sergi, Jackson’ın son beş yılda ürettiği resim, obje ve kâğıt üzerine işlerinden oluşuyor — ama asıl olarak, şehir fikrinin hem fiziksel hem de zihinsel bir inşa süreci olduğuna dair bir

Paris’in Petit Palais’si, çağdaş sanatın kalesi Art Basel‘in hemen karşısında, 18. yüzyıl Fransız yaşamının popülist bir temsilcisi olan Jean-Baptiste Greuze’ün doğumunun 300. yıl dönümünü kutlayan bir sergiye ev sahipliği yapıyor. Küratörler, Greuze’ü “18. yüzyılın en cesur figürlerinden biri” olarak konumlandırsa da, sergi, bu cesaretin ardındaki toplumsal ikiyüzlülüğü de istemeden ifşa ediyor. Greuze’ün sanatı, duygusal, aşırı

Bir seramik kap, yörüngesini tamamlamış gezegenler gibi galeri zeminine nasıl yayılır? Japon-Amerikan sanatçı Toshiko Takaezu’nun çalışmaları, tam da bu hayranlık uyandıran sorunun cevabını veriyor. 1950’lerde başlayıp 2011’deki ölümüne dek altmış yıl boyunca, Takaezu, işlevsel olmayan seramik formlar yaratarak, sanatı, insan ruhuyla ve doğanın güçleriyle birleştirdi. Chazen Museum of Art’ta sergilenen “Worlds Within” (İçindeki Dünyalar) adlı

Bir kamyonet, bir evin duvarları kadar, sahibinin kimliğini ve hikayesini ne kadar taşıyabilir? Los Angeles merkezli sanatçı Mario Ayala, bu soruyu Houston için özel olarak yarattığı yedi adet hayat boyutunda kamyonet tablosundan oluşan “Seven Vans” sergisiyle yanıtlıyor. Bu, sanatçının Amerika Birleşik Devletleri’ndeki ilk kişisel müze sergisi ve onun, sıradan otomotiv kültürünü yüksek sanata taşıyan imzası

Kayla Witt’in yeni eserlerinde, bir rehberliğe, aidiyete, açıklığa ve iyileşmeye dair samimi bir açlık hissediliyor. Sergi, antik arketiplerden modern çağ mistisizmine uzanarak, çevremizdeki gizemlere yaklaşım biçimlerimizi haritalıyor. Postere, reklam panolarına yayılan numenal alemlere erişim vaatleri, kadim soruların ne kadar yaygınlaştığını gösteriyor. Witt, eserlerinde kuyruğunu yiyen yılan figürü gibi, başlangıçları ve sonları sürekli bir döngü içinde

Sanatçı Haegue Yang, Migros Museum für Gegenwartskunst, Zürih’teki kapsamlı kişisel sergisi “Leap Year” (Artık Yıl) ile, göçmenlik deneyiminin yarattığı döngüsel kopukluk hissini ve parçalanmış kimlikleri inceliyor. Seul ve Berlin arasında yaşayan Yang’ın pratiği, kültürel referansları ustalıkla harmanlayarak, kişisel olanla evrensel olanın tam ortasında bir zemin buluyor. Serginin dört ana teması — hareket, maneviyat, topluluk ve

İnsan ruhunun özlemi, ulaşılamaz olanın ötesine uzanan, geleceği bir haykırışla değil, sessiz bir ısrarla çağıran bitmeyen bir dürtü olabilir mi? Taype Bienali’nin 14. edisyonu olan “Whispers on the Horizon” (Ufuktan Fısıltılar), tam da bu duyguyu merkeze alıyor. Hamburger Bahnhof – Nationalgalerie der Gegenwart, Berlin direktörleri Sam Bardaouil ve Till Fellrath’ın küratörlüğünü üstlendiği bu sergi, 37

Sanatçı Jennifer Packer, sergiyi, vefat eden şair April Freely’ye olan derin borcunu ve bu kaybın getirdiği “muazzam, dönüştürücü” niteliği haritalama çabası olarak görüyor. Packer, bu sergideki eserlerin kendi özel kederiyle birebir bir ilişki kurmasını amaçlamadığını, ancak sevdiği yazarların ve şairlerin kırılganlığın sınırlarını zorlamalarına duyduğu imrenme duygusundan ilham aldığını belirtiyor. Packer, eserlerinde şiirsel dilin hassasiyetini ve

Sanat dünyası bazen gerçekten de korkutucu bir yer olabilir. Damien Davis’in yazdığı Night at the Biennial, bu gerçeği ürpertici bir hicivle yüzümüze vuruyor — bienal açılışındaki şampanya kadehlerinin tınısından, duvarların sanatçıları yutmasına kadar uzanan, kanlı bir sanat dünyası masalı. 🎭 Prolog: Kapanan Kapılar Müze kapıları ağır ağır kapanırken kimse fark etmez; çünkü sanat dünyasında kimse

Thomas Schütte’nin İtalya’daki bu ilk büyük kişisel sergisi, Punta della Dogana‘da karşıtlıkların ve evrimin peşine düşen, kronolojik olmayan bir yolculuk sunuyor. Sergiye girdiğimizde, 1970’lerden günümüze uzanan motiflerin, tıpkı denizin gelgiti gibi, sürekli akışını hissediyoruz. Schütte’nin pratiğinin özü, formların nasıl ortaya çıktığını ve çeşitlendiğini izlemek; bu, bizi sadece heykellerine değil, sanatçının düşünce sürecinin köklerine de götürüyor.

Sanatçı Tarik Kiswanson, Institut suédois’ta açılan “The Relief” sergisinde, bellek, travma ve yeniden doğuş temalarını yeni heykeller ve videolar aracılığıyla keşfe çıkıyor. Bu sergi, onun Fransa’daki ilk kişisel sunumu olmasıyla büyük önem taşıyor. Kiswanson, eserlerinde, kolektif tarihimizin karanlık anlarının bugünü nasıl şekillendirdiğini soruyor: Travmaya nasıl dayanırız ve yeniden inşa etmeyi nasıl başarırız? Bu varoluşsal sorular,

Sanat dünyası bu hafta, geride güçlü bir miras bırakan vizyonerleri anıyor. Soyutlamadan aktivizme, tarihten belleğe uzanan bu isimler, sanatın ve insan deneyiminin sınırlarını zorlamış öncülerdi. İşte bu hafta kaybettiğimiz ve eserleriyle ilham vermeye devam eden sanatçılar ve figürler: Frank Wimberley (1926–2025): Sonsuz derecede deneysel bir soyut dışavurumcu olan Wimberley, hayatının son anlarına kadar yaratmaya devam

Harmonia Rosales, kariyerinin başından beri sanatını Siyah kadın gücünün Batı kültüründe yükseltilmesine odakladı. O, Orisha panteonunun (Batı Afrika Yorùbá tanrıları) masallarını, Greko-Romen mitolojisi ve Hristiyanlık anlatılarıyla kusursuzca harmanlayarak, Avrupa Eski Ustalarının tekniklerini kullanıyor. Genç bir kızken Rönesans ustalarının kusursuz tekniğine hayran kalmış, ancak bu resimlerin esas olarak beyaz, erkek hiyerarşisini ve idealize edilmiş, boyun eğdirilmiş

Sanat ve tasarımın sınırlarını bilerek ihlal eden, Los Angeles merkezli ikiz kardeşler Nikolai ve Simon Haas’ın, yani Haas Brothers’ın dünyasına girmeye hazır olun. Bu ikilinin kariyerlerinin ilk büyük kişisel sergisi “Uncanny Valley” (Tekinsiz Vadi), Cranbrook Art Museum’da kapılarını açıyor. Bu sergi, sadece heykel görmekten fazlasını vadediyor; frenlenemeyen bir yaratıcı çılgınlığı ve sağ beyin icatlarını somutlaştırıyor.

“Bir fotoğraf asla yalnız çekilmez.”Bu cümle, Manuel Álvarez Bravo’nun (1902–2002) üretim felsefesini en iyi özetleyenlerden biri olabilir. 20. yüzyıl Meksika fotoğrafının öncüsü olarak anılan sanatçı, Collaborations başlıklı sergisiyle Des Moines Art Center’da yeniden karşımızda — ancak bu kez yalnız değil. Bir Fotoğrafçıdan Fazlası Meksika Devrimi’nin ardından şekillenen kültürel yeniden doğuşun ortasında üretmeye başlayan Álvarez Bravo,

Sanatçı Michael David, kariyeri boyunca visceral (içgüdüsel) materyallere, güçlü sembollere ve yüklü konulara olan ilgisini sürdürmüş, yaşamındaki kişisel travmaları sanatsal dönüşümüne yansıtmıştır. David’in eserleri, nesneleri tasvir etmek yerine, parçalanmış ayna yüzeyleri aracılığıyla doğrudan izleyiciyi yansıtarak, kendimiz üzerine düşünmeye davet ediyor. Kariyer ve Sanatsal Dönüşüm David’in sanatsal yolculuğunda önemli bir kırılma noktası, 2001 yılında stüdyosunda encaustic

Charles Moffett galerisine adım attığımızda, bizi sadece tablolar değil, aynı zamanda hızlandırılmış bir Amerikan yolculuğunun atmosferi karşıladı. Ressam Keiran Brennan Hinton’ın ilk bakışta dingin görünen ama aslında yoğun bir gözlem pratiğinin ürünü olan “Change of Scenery” sergisi, Teksas’ın yanık düzlüklerinden Fishers Adası’nın parlak denizine uzanan bir coğrafi üçlemeyi mercek altına alıyor. Hinton, bu sergide izleyiciyi

Avusturyalı sanatçı Birgit Jürgenssen’in (1949-2003) Sürrealizm akımından beslenen ve feminist sorgulamayı merkeze alan çalışmaları, İspanyol ressam Noelia Towers’ın çağdaş, kristalize imgeleriyle yan yana geliyor. Jürgenssen’in heterojen pratiği, kimlik, dönüşüm ve doğa gibi temalara odaklanırken, bedensel durumları değiştirme eğilimiyle dikkat çekiyor. Örneğin 1977 tarihli The Echo in the Mountains eserinde, öznesiz bir elin önünde havada asılı

Matthew Marks galerisindeki Nayland Blake sergisinden çıktıktan sonra, aklınızda sadece tuhaf görüntüler kalmıyor; aynı zamanda sarsılmaz bir huzursuzluk hissi taşıyorsunuz. Blake, o kadar ustaca bir üslup yakalamış ki, sergiye gülerek girip, o kahkahaların altında yatan kaynama noktasına ulaşmış bir öfkeyi hissederek ayrılıyorsunuz. Sanatçının bu işi, gerçekten de absürt, titizlikle kavramsal ve erotizmin sınırlarında dolaşan, benzersiz

Sanat, ne zaman bir nesneden, bir fikre dönüşür? Yoko Ono, bu dönüşümün en önemli mimarlarından biri. MCA Chicago’da 22 Şubat 2026’ya kadar sürecek olan “Yoko Ono: Music of the Mind” sergisi, sanatçının 1950’lerin ortalarından bugüne uzanan, 200’den fazla eserini, performanslarını, filmlerini ve arşiv materyallerini bir araya getiriyor. Serginin küratörü Jamillah James, Ono’yu “performans, kavramsalcılık, müzik