Streaming çağının en ilginç yanlarından biri, zamanında gişede başarısız olmuş filmlerin yeni bir hayat bulması. Bunun son örneği, Anne Rice’ın Vampir Günlükleri serisinin üçüncü kitabından uyarlanan Queen of the Damned. 2002’de vizyona girdiğinde eleştirmenler de izleyiciler de filmi yerden yere vurmuş, yazar Rice bile romanının “katledildiğini” söylemişti. Ancak yıllar sonra, Tubi’nin en çok izlenenler listesinde zirveye çıkan film, artık bambaşka bir gözle izleniyor.
Filmin zayıf yanları hâlâ açık: karmaşık bir roman 100 dakikaya sıkıştırılmış, hikâye yer yer dağınık, Lestat’ın şarkı söyleyen sesi aslında Korn’dan Jonathan Davis’e ait. Fakat tüm bu kusurlar, filmin tuhaf cazibesini azaltmıyor. Özellikle Aaliyah’ın hayat verdiği Akasha karakteri, bugün hâlâ hatırlanan bir performans olarak öne çıkıyor. Kamera karşısında yılan gibi süzülen, hem zarafet hem tehdit taşıyan bu vampir kraliçe, izleyiciyi hipnotize eden bir karizma yayıyor. Aaliyah’ın trajik ölümü, rolüne ister istemez mitsel bir aura ekleyerek filmi kült mertebesine taşıdı.
Queen of the Damned, gotik ihtişam yerine 2000’lerin başına özgü nu-metal enerjisini sahneye taşıyor. Neon ışıklar, gece kulübü estetiği, Hot Topic tarzı kostümler ve “fazla ciddi” görünmeye çalışmayan bir vampir anlatısı… Ortaya çıkan şey, belki “iyi” sinema değil ama kesinlikle unutulmaz bir görsel hafıza. Vampir konserlerinin kanlı ayinlere dönüştüğü sahneler, o dönemin gençliğinin karanlık şiirlerini ve forumlarını sinemaya taşıyor.
Bugün filmin yeniden keşfedilmesi, izleyicilerin yalnızca kusursuz yapımlar peşinde olmadığını da gösteriyor. Bazen biraz “fazla” olmak, bazen de kusurlu ama samimi bir tonda ilerlemek, bir filmi hafızalara kazımaya yetiyor. Queen of the Damned, işte tam da bu yüzden Tubi listelerini altüst ediyor: çünkü bazen biraz kötü olmak, unutulmaz olmanın en kısa yoludur.
