Joris Postema’nın belgeseli The System, iklim krizine içeriden ve dışarıdan bakan üç farklı sesin peşine düşüyor: aktivist Pippi van Ommen, diplomat ve su yönetimi uzmanı Henk Ovink, yazar ve eylemci Tadzio Müller. Film, büyük bir soruyu merkeze alıyor: Direncin böylesine güçlü olduğu bir dünyada, değişim hangi yollarla mümkün olabilir — protesto mu, diplomasi mi, yazı mı, yoksa doğrudan eylem mi?
Postema’nın kamerası yalnızca konferans salonlarına ya da kalabalık meydanlara odaklanmıyor. Aynı zamanda mutfak sohbetlerine, yorgunluk anlarına ve sessiz kararsızlıklara da giriyor. Böylece küresel bir krizin yükünü taşıyan insanların kırılgan yanlarını da görünür kılıyor. Film, bireysel çabaların sınırlarını gösterirken, asıl meselenin sistemin kendisinde olduğunu hatırlatıyor.
Belgeselin en güçlü tarafı, üç karakterin birbirinden farklı mücadele biçimlerini yan yana koyması. Pippi’nin sokaktaki enerjisi, Henk’in diplomatik masalarda verdiği sabırlı uğraş, Müller’in düşünsel üretimi… Hepsi aynı meseleye dokunuyor ama farklı yollarla. Seyirciye ise bu yolların kesiştiği ve ayrıştığı noktaları tartmak kalıyor.
Görsel anlatı da bu çeşitliliği destekliyor: Gürültülü sloganların ardından gelen ofis sessizliği, kâğıt üzerindeki yavaş ilerleyiş ile sokaktaki aciliyet arasındaki gerilim… Bu kontrast, iklim mücadelesinin hem umut hem de çaresizlik barındırdığını hissettiriyor.
The System, umut dağıtan ya da felaket tellallığı yapan bir belgesel değil. Onun yerine izleyiciyi rahatsız eden sorular soruyor: Gerçek değişim ne kadar bedel istiyor? İdealler, yorgunlukla nasıl başa çıkıyor? Ve bütün bu çabanın sonunda, umut hâlâ radikal bir tercih olabilir mi?
Belgesel, 2025’in en çok konuşulacak yapımlarından biri olmayı vaat ediyor. Çünkü yalnızca iklim krizine değil, aynı zamanda insanın dayanıklılığına, inatçılığına ve tükenmişliğine bakıyor. İzleyiciye de şu soruyu bırakıyor: Sıra bize geldiğinde hangi yöntemi, hangi bedeli, hangi umudu seçeceğiz?
