Yeni Zelanda’nın sisli tepelerinde, bir oğul annesinin cenazesi için eve döner. Ancak bu dönüş, geçmişle bir hesaplaşmadan çok, bir ruhun gölgesinde yeniden doğuşa dönüşür. Samuel Van Grinsven’in yönettiği Went Up the Hill, yas, travma ve aidiyet üzerine kurulmuş bir hayalet hikâyesi gibi başlar ama kısa sürede bunun ötesine geçer — hem ölümün hem de hatıraların

Spor filmleri genellikle aynı rotayı izler: düşüş, mücadele, yeniden doğuş. Bir yumruk, bir yarış, bir final zaferi. The Smashing Machine ise tam tersini yapıyor — zaferin yokluğunda insan kalmanın hikâyesini anlatıyor. Benny Safdie’nin yönettiği film, Dwayne Johnson’ı kariyerinin en sakin, ama en derin performanslarından biriyle karşımıza çıkarıyor. Gerçek bir hikâyeden uyarlanan yapım, MMA dövüşçüsü Mark

Bir ikizin kaybı, sadece bir kardeşin ölümü değildir — kimliğin yarısı sessizce yok olur. James Sweeney’nin yazıp yönettiği Twinless, işte bu yarım kalmışlığın, kimlik boşluğunun ve yasın içinden doğan bir hikâye anlatıyor. Dylan O’Brien, hem Roman’ı hem de onun gölgesinde kalan kardeşi Rocky’yi canlandırırken, insanın kendi içindeki yankıyla nasıl konuştuğunu gösteriyor. Film, kardeşini kaybeden Roman’ın,

Bazı filmler, dünyayı değiştirme iddiası taşımaz; yalnızca bir hayatı göstermekle yetinir. Fakat o hayat öylesine içten, öylesine dirençlidir ki izleyen herkes kendi payına düşen bir yankı bulur. Jasmin Gordon’ın yönettiği The Courageous, böyle bir film. Sessizliğiyle sarsan, küçücük bir kasabada bir annenin hayatla giriştiği savaşı anlatan güçlü bir sosyal drama. Üç çocuk annesi Jule, toplumun

Kumar masalarının kenarında, ışıkların titrediği o karanlık anlarda bazen insanın tek şansı kendisidir. Gillian McKercher’in yazıp yönettiği Lucky Star (2024), bu sessiz savaşı anlatıyor — bir masadan değil, bir hayattan kalkıp yeniden oturmanın hikâyesini. Terry Chen’in canlandırdığı Lucky, bir zamanların profesyonel kumarbazı. Hayatını düzene koymaya çalışırken kendisini bir vergi dolandırıcılığı skandalının ortasında buluyor. Borçlar büyüyor,

Yunan adalarının tuzlu rüzgârı, yasın ağırlığı ve bir çocuğun sessiz düzeni…Takis Candilis’in yönettiği The Child Who Measured the World (L’enfant qui mesurait le monde), iki yalnız ruhun —bir dede ve torunun— birbirine dokunduğu, matematikle ölçülen ama duyguyla anlaşılan bir dünyayı anlatıyor. Film, yaşamın karmaşası içinde dinginliği arayan izleyiciler için: kayıpların, sessizliğin ve yeniden bağ kurmanın

Cadılar Bayramı yaklaşırken çoğu izleyici listelerini canlı çekim korkularla dolduruyor; oysa animasyon, ürpertinin en yaratıcı ve kalıcı hâllerinden bazılarını saklıyor. Stop-motion’un dokunulabilir soğuğu, 2D’nin halüsinatif özgürlüğü, bilgisayar animasyonunun metalik parıltısı… Hepsi farklı bir ürperti biçimi vaat ediyor. Kimi ailece izlenebilecek kadar oyuncu, kimi gece yarısına yakışacak kadar karanlık. İyi bir seçki, tonu yükseltip alçaltan bir

Quentin Tarantino’nun 1994 tarihli başyapıtı Pulp Fiction, sinema tarihini sadece anlatımıyla değil, müzikleriyle de değiştirdi. Film Cannes’da Altın Palmiye’yi alırken, soundtrack albümü de listelerde zirveye yerleşti. Bugün hâlâ bir partide Misirlou çaldığında herkesin aklına John Travolta ve Uma Thurman’ın dansı geliyorsa, bu Tarantino’nun müzik zekâsının sonucudur. Hadi gelin sahne sahne Pulp Fiction’un müziklerine bakalım. 🎶