Spor filmleri genellikle aynı rotayı izler: düşüş, mücadele, yeniden doğuş. Bir yumruk, bir yarış, bir final zaferi. The Smashing Machine ise tam tersini yapıyor — zaferin yokluğunda insan kalmanın hikâyesini anlatıyor. Benny Safdie’nin yönettiği film, Dwayne Johnson’ı kariyerinin en sakin, ama en derin performanslarından biriyle karşımıza çıkarıyor. Gerçek bir hikâyeden uyarlanan yapım, MMA dövüşçüsü Mark Kerr’in hayatına odaklanıyor; ancak bu kez ringde değil, sessiz yenilgilerde yankılanan bir film izliyoruz.
Kerr, başarıya ulaşmış bir dövüşçü değil — ya da belki bir zamanlar öyleydi. Vücudu yara bere içinde, kariyeri yavaş yavaş sönmüş, hayatı ise kendi bağımlılığıyla çevrilmiş bir adam. Opioid ağrı kesicilerle geçen günleri, yenilgiden çok yorgunlukla tanımlı. Film, seyirciye dramatik bir düşüş sunmak yerine, sıradan bir adamın sessiz çöküşünü izletiyor. Dawn (Emily Blunt) ile olan ilişkisi, bir trajedinin değil, insanın kendi yetersizlikleriyle yüzleşmesinin hikâyesi. Safdie’nin kamerası, bağırmadan anlatıyor; bir bakış, bir nefes, bir sessizlikle.
The Smashing Machine, A24’un kimliğini tam anlamıyla taşıyor. Tipik bir spor destanı yerine, sıradanlığın içine gömülü bir varoluş hikâyesi izliyoruz. Kerr ne kahraman ne de kurban — sadece yaşamaya çalışan biri. Film boyunca ne büyük zafer sahneleri var ne de ilham verici müzikler; yalnızca kırık bir adamın kendiyle hesaplaşması. Kerr’in kaybettiği 200 bin dolarlık maç, aslında çok daha büyük bir kaybın sembolü: toplumsal hafızada silinmek.
Safdie, seyirciden “başarı” beklentisini alıp, yerine sıradanlığı koyuyor. Finalde gerçek Mark Kerr’i markette alışveriş yaparken görüyoruz; kameralara dönüp el sallıyor, “bye” diyor. O an, sinemadaki karakterle hayatın içindeki insan birbirine karışıyor. Ne kahramanlık var ne utanç — sadece devam eden bir yaşam. Filmin söylediği şey basit ama sert: çoğumuzun hikâyesi zaferle değil, devam edebilmekle ölçülür.
Dwayne Johnson’ın performansı, bugüne kadar onu tanımlayan fiziksel gücün ötesinde. Kaslarının değil, sessizliğinin konuştuğu bir oyunculuk sergiliyor. Mark Kerr’in hüsranında bile bir nezaket var; bir insanın kendi kırıklıklarıyla nasıl yaşamayı öğrendiğini izliyoruz. Emily Blunt ise Dawn karakteriyle, hem bir destek hem bir ayna görevi görüyor — ilişkilerde sevginin bazen kurtuluş değil, sadece yük hafifletme biçimi olduğunu hatırlatıyor.
Film, sadece bir biyografi değil; unvanların, başarı listelerinin ötesinde, görünmez kalmış hayatların anlatısı. Gerçek Mark Kerr’in ancak 2025’te, film sayesinde UFC Onur Listesi’ne alınması ironik bir kapanış gibi duruyor. Çünkü dünya çoğu zaman, ancak bir filmle hatırlıyor unutulanları.
The Smashing Machine, yenilgiyi trajediye dönüştürmeden anlatıyor. Safdie, bir adamın “başarısız” hikâyesinden insan olmanın özünü çıkarıyor. Bazı filmler ilham verir, bazıları hatırlatır — bu film ise sessizce fısıldar: her kaybeden, aslında bir şekilde yaşamaya devam eder.
Apartman No:26 Notu
The Smashing Machine, A24’un son dönem sinemasında başarı mitini reddeden çizgisinin en güçlü halkalarından biri. Film, zaferden çok dayanıklılığın hikâyesini anlatıyor.
