San Francisco merkezli sanatçı Vincent Fecteau, Galerie Buchholz‘daki dördüncü kişisel sergisinde, bugüne kadarki en büyük iki heykelini içeren bir enstalasyonla izleyici karşısına çıkıyor. 6 Kasım 2025 – 10 Ocak 2026 tarihleri arasında gezilebilecek bu sergi, sanatçının yaratım sürecini, sanki bir maceraperestin günlüğü gibi aktarıyor. Fecteau’nun bu iki heykeli yapmaya başlaması, basit ama dönüştürücü bir düşünceyle

Bir fotoğrafçı, kentsel kaosu nasıl bir estetik yapıya dönüştürür? Lee Friedlander (d. 1934), modern zamanların karmaşasını ve Amerikan yaşam tarzını titizlikle belgeleyen, çağımızın en etkili fotoğrafçılarından biri olarak kabul edilir. Köln’deki Zander Galerie, Friedlander’ın kamusal alandaki dilin gücünü araştırdığı, beğenilen serisi “Letters from the People” (Halktan Mektuplar) seçkisine ev sahipliği yapıyor. Yazının Görsel Rezonansı “Letters

Kanadalı sanatçı Lotus L. Kang’ın Esther Schipper galerisindeki ilk kişisel sergisi “Borne” (Taşınmış/Doğmuş), doğum, ölüm ve yeniden yapılanma gibi döngüsel temaları merkeze alıyor. Sergi, sadece taşımak, dayanmak veya desteklemek anlamına gelmekle kalmayıp, aynı zamanda doğuşu ve yeni bir başlangıcı da ima eden çift anlamlı başlığıyla, hayatın sürekli bir döngü içinde olduğunu gösteriyor. Kang, sergiyi büyük

Frankfurt’taki FILIALE galerisi, Julian Heuser’ın (d. 1986) “The Backrooms” başlıklı beşinci kişisel sergisine ev sahipliği yapıyor. Bu sergi, sanatçının pratiğini, modern internet kültürünün yarattığı en ürkütücü ve felsefi konseptlerden biri üzerine kuruyor: Backrooms. Backrooms, internet efsanesine göre (creepypasta) “gerçeklikteki hatalar” sonucu girilebilen, genellikle boş, sonsuz ve sarı odalardan oluşan, bilinçaltı düzeyde huzursuzluk yaratan sanal mekânlardır.

Sanat, bir koleksiyon eylemi ve ortak bir ritim bulma arayışı mıdır? Esther Schipper galerisi, Brezilyalı sanatçılar Jac Leirner ve Rafa Silvares’in eserlerini bir araya getiren “Ensemble” sergisiyle bu soruyu soruyor. Aralarında bir kuşak fark olsa da, iki sanatçının da São Paulo’daki aynı enstitüde eğitim görmesi, onların gündelik eşyaları toplama ve eskizleme alışkanlığı etrafında kurulan zengin

Sanat, kendi ham malzemesini en beklenmedik yerden—yani güzellik endüstrisinin ritüellerinden—ödünç aldığında ne olur? Trinidad-Amerikalı sanatçı Allana Clarke’ın Köln’deki Zander Galerie‘de açılan “When” (Ne Zaman) sergisi, tam da bu türsel ve kültürel sınırları eriten bir sorgulama sunuyor. Clarke, on yeni heykel-resim ve büyük formatlı bir triptik aracılığıyla, geleneksel sanat türlerinin hiyerarşisine meydan okuyor ve Siyah kimliği

Galerie Barbara Thumm, 31 Aralık 2025 tarihine kadar izleyicileri hem arşivin derinliklerine hem de evrensel bir coğrafyaya davet eden iki güçlü kişisel sergiye ev sahipliği yapıyor. Martin Dammann: “Ein Loch graben” (Bir Çukur Kazmak) Berlin’de yaşayan sanatçı Martin Dammann’ın çalışmaları, uzun yıllardır üç ana tema etrafında yoğunlaşıyor: fotoğraf toplama, gerçekliğin tarihsel ve psikolojik olarak yorumlanması

Sanatçı Matthew Lutz-Kinoy’un Capitain Petzel galerisindeki ilk kişisel sergisi “Bolero Bordello”, izleyiciyi duyusal, tarihsel ve performatif bir atmosfere davet eden kapsayıcı bir mimari olarak tasarlanmış. Lutz-Kinoy, resimlerini birer arka plan, heykellerini ise mekânsal müdahaleler olarak konumlandırarak, varoluşsal ve duygusal olanakların su yüzüne çıkmasına izin veren bir kaçış pratiği geliştiriyor. Lutz-Kinoy’un tabloları, 18. yüzyıl geleneklerinin şehvetli

Berlin’in sanat sahnesi, Brutto Gusto galerisinde açılan “Partytime” adlı grup sergisiyle, seramiğin sınırlarını zorlayan ve zanaatı bir kutlamaya dönüştüren neşeli bir enerjiye sahip. Sergi, 20 Aralık 2025 tarihine kadar, Hermann Grüneberg’in seramik tabaklarını, diğer altı sanatçının şamdanlarıyla bir araya getiriyor. Serginin kalbinde, eleştirmen Rüdiger Giebler’in “seramik tutkunları için bir stres testi” olarak tanımladığı Hermann Grüneberg’in

New York merkezli ressam Eleanor Swordy’nin Galerie Max Hetzler Berlin‘deki ilk kişisel sergisi “Say Less” (Az Konuş), izleyiciyi, eylemin kendisinde kaybolmuş figürlerin bilinçdışı durumlarına davet ediyor. Sergideki tablolarda, iki figür tuvalin merkezinden dışarı, yani doğrudan izleyiciye doğru bakıyor. Bu figürler, ellerini sepet örme veya kâğıt çiçek düzeltme gibi eylemlere uyurgezer bir dikkatle yoğunlaştırmışlardır; gözleri ise

İnsan, doğal kökenlerinden ne kadar uzaklaşabilir? İspanyol sanatçı Lidó Rico’nun Luisa Catucci Gallery, Berlin’deki sergisi “De Rerum Naturae” (Nesnelerin Doğası Üzerine), bu soruyu, Lucretius’un antik felsefi tezinden ilham alarak soruyor. Rico, eseriyle, evreni fiziksel doğası üzerinden anlamayı savunuyor ve insan ile doğal düzen arasındaki içsel ilişkiyi mercek altına alıyor. Rico’nun pratiği, geleneksel tekniklerin sınırlarını zorluyor: