Jonathan Gardner, Paris’teki ilk kişisel sergisi “Natürmort” ile bizi tanıdık olanın tekinsiz sularına davet ediyor. Sanatçı, fırçasını fotoğrafın esaretinden kurtarıp tamamen hafızanın ve hayal gücünün kılavuzluğuna bırakıyor. Sonuç, hem klasik resim geleneğine bir saygı duruşu hem de rüya mantığıyla yeniden inşa edilmiş, gerçeküstü bir evren.
Gardner’ın tuvalleri, günlük yaşamın birer yansıması değil, o yaşamın zihindeki yankılarıdır. “İçinde Kutsal Uyku bulunan” adlı eserinde, yeni baba olmanın getirdiği uykusuzluk, Escher’in sonsuz merdivenlerini andıran bir masanın üzerinde, otobiyografik bir natürmorta dönüşür. Kompozisyonun merkezindeki uyuyan küçük figür, bilinçaltının derinliklerinde gezinen çıplak formlar ve canlı desenlerle çevrilidir; bilinçli ile bilinçdışı arasındaki çizgi ustalıkla bulanıklaştırılmıştır.
Gardner, ölçek ve perspektifi kasıtlı olarak bozarak, izleyicinin gözünü resmin içinde dinamik bir yolculuğa çıkarır. Bakışlarımız, kırmızı bir masadan mavi bir perdeye, oradan da gizemli bir tuvalin arkasındaki ahşap panele sıçrar. Nihayetinde onun “Natürmort”u bize basit bir soru sorar: Gerçekte neye bakıyoruz? Masadaki nesnelere mi, yoksa tüm bu sahneyi zihninde birleştiren ressamın kendisine mi?
Bu aldatıcı derecede tanıdık sahneler, bir sanatçının hayal gücünün ne kadar karmaşık ve katmanlı olabileceğinin çarpıcı bir kanıtıdır. Gardner, bize sadece bir resim sunmuyor; hatırlamanın ve hayal kurmanın o baş döndürücü sürecinin ta kendisini izletiyor.
Aklında bir şey mi var?
Yorumları göster / Yorum bırak