Sanat tarihindeki önde gelen bazı erkek figürlerini selamlayan Nicole Eisenman sanatı; örneğin James Ensor ve Edvard Munch gibi ikonik isimler. Ayrıca Francis Bacon ve Philip Guston gibi çağdaş sanatçılardan da ilham alıyor. Bu sanatçılar, her on yılda bir hatıralarda tekrar karşımıza çıkıyor.
Eisenman, Bruegel, Empresyonizm ve Daumier gibi unsurları bir araya getirerek ilhamını genişletiyor. Picasso’nun katkısı da göz ardı edilemez. Kadın etkisinin farkında olmayan sanatçıları eleştirirken, onları cezalandırıyor gibi görünüyor, ancak erkek ressamların tarzlarını kullanarak onları kendi acı dolu ve bulanık benliklerine hapsediyor. Eisenman’ın genç çağdaş ressamlar üzerindeki etkisi de oldukça büyük. 1990’lardan itibaren şişkin burunlar, çıkmaz insanlık ve yoğun karanlık unsurlar barındıran komik kompozisyonlar, popüler hale geldi.
Amerika’daki ilk büyük sergisine baktığımızda ise tuvallerindeki iddialı ve karmaşık anlatıların ölçeğinin etkileyici olduğunu söyleyebilirim. Ancak genel olarak sergiyi pek etkileyici bulmadım. Sanatçının eleştirdiği kasvetli dünyaya karşı komik, öfkeli bir tepki belirmesini ummuştum. Ama ışık çatlakları arasında kasvetli sahnelerde mutluluğu bulmak zordu ve iç karartıcı sahnelerin dışında pek bir şey göremedim. Resimler genel olarak ağır ve abartılı hissettirdi, tıpkı çok fazla düşüncenin birbirine karıştığı ve tek yönlü bir konuşmanın havasını emdiği gibi. Severek ilgilenmek için bir sebep bulmakta zorlandım.
Belki bu eserlere bakmanın en iyi yolu, içerikleri çözümlemek yerine Eisenman’ın boyayla olan yaklaşımına hayran kalmaktır. Tablolardaki temel tuşlar ve hız değişiklikleri, sanat tarihinin stillerinden ödün vermezken, onlara hız ve dinamizm katıyor. Resimlerinde geçmişten esinlenen bir nüktedanlık hissi yakaladım; stüdyoda yanında durmuş, yeniliklerini paylaşıyormuşum gibi hissettim. Eisenman’ın eserlerinin öne çıktığı diğer bir nokta ise her zaman bir düzen dışılık barındırması olabilir. Resimler asla tamamen sabit ve kararlı değil. Bu durum, geniş yeteneklerinin zorlukları gizleyemediği doğallığına işaret ediyor.
Nicole Eisenman, 90’lı yıllarda sanat dünyasına ilk adımlarını attı. Serginin başında, karikatürel eserler, kelime oyunlarına ve siyah mizah anlayışına odaklanan eski çizimlerle karşılaşıyoruz. Sergide, izole portreler ve döküm alüminyum yüzlerden oluşan garip bir oda var. Yakınlarda, kadınının 10 fit uzunluğundaki bir versiyonuna bakan, bronz bir baş heykel olan “Econ Prof” (2019) yer alıyor. Sergide temsil edilen bir resim olan “Ayrılık” (2011), telefona odaklanmış bir kişiyi tasvir ederken, insanların izolasyonunun ötesindeki zorluğu vurguluyor ve bu nedenle “temsil etmenin istendiği gibi olmadığı”na dikkat çekiyor. Birçok sanatçı, sanat pratiğinin içsel çelişkilerini ve ironilerini bu dengeyi kuramamıştır.
Eisenman’ın eserlerinin çoğu bir miktar saldırgan olabilir; işte onları sürekli uçuruma iten şey budur. Örneğin “Hanging Birth” (1994) adlı şok edici 6 fitlik bir resimde bebeğin başı taçlandırılırken bir kadının linç edilmesi tasvir edilir. Ancak kadınları kültürel olarak aşağılayan veya işkence yapan farklı sahnelerin resmedilmesi, saldırgan mı yoksa sadece aşırı gerçekçi mi olduğu sorusunu beraberinde getiriyor. Eisenman’ın öfke silahı olarak karanlık mizahı kullanarak bu çizgide gezdiğini düşünebiliriz.
Aklında bir şey mi var?
Yorumları göster / Yorum yap