Bin yıllık ihanetlerin, idamların ve fısıltıların duvarlara sindiği Tower of London, Cadılar Bayramı’nda adeta bir öte-âlem panayırına dönüşüyor. Rivayet o ki bu taş kalede öyle çok hayalet var ki, içlerinden bazıları hiç ayak basmadıkları hâlde burada dolaşıyor; bazıları ise insan bile değil. Bu yıl sis çökerken elinizde sıcak bir içecekle kulelerin arasından yürürken, kulağınıza çanların mı yoksa geçmişin titreyen nefesinin mi geldiğini ayırt edemeyebilirsiniz. İşte gecenizi daha da tüyler ürpertici kılacak en meşhur musallatlar ve nerede karşılaşacağınız…
İlk köşeyi döner dönmez, başsız Kraliçe Anne Boleyn’i Tower Green’de dolaşırken görürseniz şaşırmayın; bakışları yok, ama adımlarının yankısı hep orada. Biraz ileride, 21 Mayıs geceleri Wakefield Tower’da dua eden VI. Henry’nin silueti belirir—takvim kadar disiplinli, ruhu kadar hüzünlü. Kanlı Kule’nin üst yürüyüş yollarında beyazlar içinde Lady Jane Grey’in soluk izini takip ederken, Beauchamp Tower’da kocası Guilford Dudley’in gölgesi duvar yazılarına karışır. Kalenin kalbinde, parfüm kokusuyla geçtiği anlaşılan “Beyaz Hanım” White Tower’ın taşlarını usulca kokular; bir hayalet için fazlasıyla dünyalı bir iz bırakır.
Raleigh’s Walk’ta tütün bulutu gibi ağır ağır ilerleyen Sir Walter Raleigh’e denk gelirseniz, adımlarını tarihe göre saydığını fark edersiniz—özgürlüğü elinden alınmış bir gezginin sabrı gibi, uzun. Şapelin yakınlarında çocuk fısıltıları duyarsanız ürpermeye hazır olun: “Kule’deki Prensler” el ele gezer, odalar arasında kaybolur, kaderleri gibi muğlâk bir hışırtı bırakırlar. Queen’s House’dan derin iniltiler gelirse aklınıza önce Guy Fawkes düşebilir; ama 19. yüzyılda bu seslerin kaynağının bacaya sıkışmış bir kedi olduğu da söylenir—Tower’ın en iyi hayalet hikâyeleri bile arada bir kedinin gerçekçiliğine yenilir.
Kaderin oyununu en acımasız hâliyle anlatan ise Margaret Pole’dür: İdam gölgesinden koşarak kaçtığı, ama baltanın onu avladığı an—kimi geceler Tower Green’de yeniden ve yeniden yaşandığı rivayet edilir. 1900 Noel arifesinde Constable Tower’ın tepesinde haykırdığı söylenen İskoç Kraliçesi Mary, bu kaleye hiç gelmemiştir; ama belki de hayaletlik, mesafe tanımayan bir hatırlama biçimidir. 13. yüzyılda Thomas Becket’in hayaleti batı duvarını yerle bir etmiş denir; belki de o “görünmez darbe”, tarihin bir sarsıntıyı unutmayan hafızasıdır.
Karanlık koridorlarda ansızın “şişkin, kızarmış bir yüz” size doğru atılırsa, 1890’da bir nöbetçiyi kovalayan VIII. Henry’nin boğuk nefesini duyuyor olabilirsiniz. Aynı kralın zırhlarının önünde çöken göğsünüz—belki de sadece ağır bir hava; belki de gücün hayaletinin bugüne sızması. Tower Green duvarında beliren “balta gölgesi”nin kraliyet ölümlerini haber verdiğine inananlar var; şayet gölge düşerse, zaman da bükülür. Martin Tower’da 1817’den kalma anlatıya göre sofranın üstünde beliren “cam tüp gibi” silindir—bembeyaz ve soluk mavi, bir lav lambası kadar dünya dışı—bir anlığına sıcak nefesleri keser, sonra yok olur. Ve Jewel House kapısından “dev bir ayı” gibi çıkan o şey… Nöbetçinin süngüsü hayalete saplanmaz; kapıya saplanır. Nöbetçi günler içinde korkudan ölür. Hayalet midir, uydurma mıdır, bilinmez; ama Tower’ın en inatçı hikâyesi, insan olmayan bir musallatın izini taşır.
Eğer yollarınız bu Halloween’de Londra Kulesi’ne düşerse, kalabalığın arasından daha sakince izlemek için dönüş güzergâhındaki kıyı hattına, kulelerin gölgesine, rüzgârın uğuldadığı boşluklara uğrayın. Beyefeater’ların anlattığı kanlı öyküler bir yana, bu taşların asıl gücü, bin yılın uğultusunu kulağınıza eğerek “buradaydım” demesinde. Unutmayın: Hayaletler varsa bile görülmek için acele etmezler—ama siz bakmayı bilirseniz Tower, Cadılar Bayramı gecesi gözünüzün önünde yavaşça açılır.
Cesaretiniz varsa, Martin Tower’ın önünde bir süre yalnız kalın. Gözlerinizi kapatın. Taş, rüzgâr, nehir… Ve belki de çok eski bir nefesin, kulağınızın dibinde fısıldayan yankısı.
