Kanagawa, Japonya merkezli Hirosuke Yabe, geleneksel bir Japon baltası olan nata kullanarak ahşap heykeller yaratıyor. Hızlı, kısa vuruşlarla, şaşırtıcı bir insan ifadesi yelpazesi ortaya çıkarıyor. Sadece birkaç inçten birkaç fite kadar değişen boyutlarda, yüzleri yüzlerin üzerine istifliyor, bir köpeğe alaycı bir gülümseme oyuyor, eklemli dudaklarla öpücük gönderen bir gövdeye altı bacak veriyor. Enkū gibi, 120.000 heykel oyan Japon Budist heykeltıraşı gibi, bazı eserleri bir dizi çalışmayı yansıtsa da, hiçbir heykel birbirine tam olarak benzemiyor.
Tokyo Zokei Üniversitesi’nde eğitim alan Yabe, erken dönem etkileri arasında Eduardo Chilida, Richard Serra, Mono-ha ve Afrika maskelerini gösteriyor. Afrika maskeleri bir ruhu simgelediği gibi, Yabe’nin heykelleri sadece Batı sanat akımlarının yaptığı gibi formlarının soyutlanmış geometrisinden beslenmekle kalmıyor, aynı zamanda insan deneyiminin evrenselliğine de değiniyorlar.
2011 Japonya depremi ve ardından gelen tsunami ve nükleer santral erimesinden sonra Yabe, “ideal’in kırıldığını ve ‘modernliğimizin’ bunu körüklediğini” gördü. Çalışmaları daha biçimsel olandan bir araştırmaya dönüştü. Sanatçı, “İnsan olmak ne demek? İnsan nedir?” diye soruyor. Ortaya çıkan eserler hayvanlar, insanlar, antropomorfik yaratıklar, hatta canavarlar; ancak hepsi insanlık durumunun metaforları. Onlar saçma, komik, sevimli, aptalca, hoş, tatlı. Bu eserlerle farklı şekillerde bağlantı kurarız: benim favorim mutlaka sizin favoriniz değildir. Böylesine bölünmüş bir zamanda, Hirosuke Yabe’nin eserleri, insanlığa kendi insanlığımızı hatırlatmak için burada.
Aklında bir şey mi var?
Yorumları göster / Yorum bırak