Ali Öz’ün “Fotoğrafın Dansı, Dansın Fotoğrafı” Sergisi Taksim Sanat’ta

Kasım 22, 20254 dk okuma süresi

Taksim Sanat bu sezon, İstanbul’un sahne sanatları belleğine dokunan zarif bir seçkiyi ağırlıyor. Foto muhabiri Ali Öz’ün 25 yıla yayılan arşivinden derlenen “Fotoğrafın Dansı, Dansın Fotoğrafı”, dansın geçiciliğini fotoğrafın kalıcılığıyla buluşturan bir sergi. İstanbul’un bale ve çağdaş dans sahnesine tanıklık eden karelerden oluşan bu seçki, hareketin ışıkla temas ettiği o hızlı anı saklarken, aynı zamanda şehrin kültürel ritmini görünür kılıyor.

Hareketin İçindeki Sessiz Ritmi Yakalamak

Ali Öz’ün fotoğraflarında dans yalnızca bir performans değil; bedenin mekânla kurduğu anlık müzakere, ritmin bir yüzeye temas ettiği anda açığa çıkan estetik bir titreşim. Bazen yükselen bir balerinin ayak uçlarında, bazen sahnenin loşunda bir gölgenin çizdiği kıvrımda… Fotoğraflar, dansın en kırılgan anlarını ağırlaştırmadan, onların hafifliğini taşıyarak aktarıyor.

Yaklaşık 60 fotoğraftan oluşan seçki, Moskova Klasik Devlet Balesi’nden Bejart Ballet Lausanne’a, Bolşoy’dan Çin Ulusal Devlet Balesi’ne; İstanbul Devlet Opera ve Balesi’nden Beyhan Murphy’nin çalışmalarına uzanan geniş bir yelpazeyi kapsıyor. Şehirde iz bırakmış performanslar, yıllar sonra aynı sahne ışığının altına dönmüş gibi izleyicide yeniden bir canlılık yaratıyor.

İstanbul’un Dans Belleği

Serginin arka planında aslında bir şehir hikâyesi var. İstanbul’un sahneleri, 1990’lardan bugüne hem yerel üretimlerin dönüşümüne hem de uluslararası toplulukların kentle kurduğu diyaloğa tanıklık ediyor. Ali Öz’ün arşivi, bu dönüşümün sessiz ama güçlü kayıtlarından biri.

Dansın akıp geçen doğasına karşı fotoğrafın sabitlediği her an, İstanbul’un kültürel hafızasında küçük bir işaret, bir iz bırakıyor.

Bir Fotoğrafçının Uzun Soluklu Bakışı

1979’da sınırlı ekipmanla başlayan bir fotoğraf yolculuğu, zaman içinde toplumsal olaylardan sahne sanatlarına uzanan geniş bir görsel hafızaya dönüşmüş. Öz’ün dans fotoğraflarında bu birikimin hem mesafesini hem duyarlığını görmek mümkün: hareketin kırılganlığına yaklaşırken, belgesel gözü sahnenin teatral cazibesini gölgelemiyor. Her fotoğraf bir performansın sadece dış hâlini değil, ritmini, nefesini, bekleyişini de taşıyor.