Britanya’nın o tanıdık, hafif solgun sahil kasabalarını bilirsin ya… biraz rüzgâr, biraz tuz kokusu, biraz da “burada zaman durmuş sanki” hissi. İşte Mike Peacock’ın yazıp yönettiği The Silver Screen Dreams Cafe, tam da o hissin ortasında geçen küçük, sıcak bir hikâye.
Filmin merkezinde Milton var. Babasından kalma sessiz film objeleriyle dolu, gıcırdayan kaset raflarının arasında yıllardır kendi kendine ayakta kalmaya çalışan bir kafe işletiyor. Yani işletmeye çalışıyor demek daha doğru—çünkü iş yok, para yok, borç çok. Hem ekonomik hem de duygusal olarak sıkışıp kalmış biri Milton. Şehir de öyle aslında… deniz kenarında eskimiş ve unutulmuş bir yer.
Sonra bir gün Jenna çıkıp geliyor. Elinde ikinci el bir kamera, zihninde “çılgın” dediği bir fikir. Milton’ın yıllardır sıkışıp kaldığı o durağan havaya hafif bir esinti gibi giriyor bu kadın. Film burada tatlılaşıyor; çünkü iki insanın birbirine iyi gelmeye başladığını izlemek, hele de böyle kapalı bir hayatta küçük bir ışık yanınca, çok güzel oluyor.
The Silver Screen Dreams Cafe, düşük bütçeyle çekilmiş tam bir indie ruhuna sahip. Kamera hareketlerinden dekorların sadeliğine kadar her şeyde o “biz bunu gerçekten kendimiz yaptık” duygusu var. Ama asıl etkileyici olan, filmin çekildiği yerde yaşayan insanların sürece dahil edilmesi. Oyuncuların bir kısmı aslında o mahallenin sakinleri; kamera arkasında da aynı şekilde gönüllü bir ekip var. Yani film, sadece bir hikâye anlatmıyor, doğrudan bir topluluğun içinden çıkıyor.
Bence filmin asıl güzelliği şu: Büyük umutlar ya da dev dramatik kırılmalar yok. Her şey çok küçük, çok tanıdık, çok insani. Borç içinde bir kafe, umudunu kaybetmiş bir adam, yeni bir fikirle kapıdan giren biri… ve o minicik çarpışmadan doğan değişim. Hayatı bazen gerçekten böyle küçük şeyler kurtarıyor.
Filmin atmosferi de çok tatlı—sessiz film posterleri, eski kasetler, biraz toz, biraz hüzün… Bütün o nostalji, Milton’ın geçmişe takılıp kalışını çok güzel ifade ediyor. Jenna’nın getirdiği kamera ise yepyeni bir başlangıcı temsil ediyor. Bir anlamda geçmiş ve gelecek aynı masada kahve içiyor gibi.
Sonuç olarak; The Silver Screen Dreams Cafe parlak bir prodüksiyon değil, öyle olmayı da hedeflemiyor zaten. Sıcak, küçük, biraz kırık ama umutlu bir hikâye anlatıyor. “Hikâyeni değiştirmek için geç değil” cümlesinin ete kemiğe bürünmüş hâli gibi.
Sahilde yürürken esen rüzgârın yüzünüze çarpması gibi bir his: hafif, ama kendinize getiriyor.
