Büyük sanatçılar, fikirlerini nereden buldukları sorusuna nadiren net bir cevap verir. Çünkü fikirler; kişisel deneyimlerin, hayatın kendisinin ve genellikle farklı sanat dallarının çarpışmasından doğar. Efsanevi rock’çı Bruce Springsteen’in 1982 tarihli çığır açan albümü “Nebraska”nın yaratılış süreci de, iki Amerikan sinema klasiğinin ona yol göstermesiyle şekillenmiştir. Yönetmen Scott Cooper’ın son filmi “Springsteen: Deliver Me From Nowhere”, Bruce’un (Jeremy Allen White) depresyonla mücadelesini ve travmatik geçmişiyle yüzleşmesini, bu filmlerin rehberliğinde dramatikleştiriyor.
Springsteen’i içsel duygularını bulmaya ve işlemeye iten bu iki film, Terrence Malick’in “Badlands” ve Charles Laughton’ın “The Night of the Hunter” filmleridir. Her iki film de sorunlu erkekleri konu alır ve bu yönleriyle Springsteen’in sadece bir sanatçı olarak değil, bir karakter olarak da yolunu aydınlatmıştır.
Nehirden Gelen Kötülük ve Aile Sırları
Cooper’ın filminde, Springsteen’in çocukluğuna dair siyah-beyaz geri dönüşler görüyoruz. Alkolik babası Douglas (Stephen Graham), küçük Bruce’a (Matthew Anthony Pellicano) karşı hem istismarcı hem de kafa karıştırıcıdır. Douglas’ın ayık olduğu bir gün, Bruce’u okula göndermeyip yerel sinemaya, “The Night of the Hunter” filmini izlemeye götürme ısrarı, filmin en can alıcı anlarından biridir. Babasının bu eylemi, kendi şiddeti için örtük bir özür müydü, yoksa Robert Mitchum’un canlandırdığı “Vaiz” Harry Powell karakteriyle arasında kurulabilecek bağlantının farkında mıydı? Film, bu soruları izleyiciye bırakıyor.
“The Night of the Hunter”ın kasvetli Southern Gothic tonu, Springsteen’in albümde yakalamak istediği melankoliye ilham vermiştir. Powell’ın parmak eklemlerindeki “LOVE” (AŞK) ve “HATE” (NEFRET) dövmelerinin ikonik sahnesi, müzisyenin hayatında silinmez bir iz bırakmış ve 1987 albümündeki “Cautious Man” şarkısının sözlerinde kendine yer bulmuştur.
Kişisel İtirafların Başlangıcı: Badlands
Springsteen ve “Nebraska” için belki de daha büyük bir dönüm noktası, Terrence Malick’in “Badlands” filmiydi. Filmde, Bruce Malick’in filmini televizyonda izledikten sonra New Jersey’deki kütüphanede tekrar tekrar izlemeye ve hakkında çıkan eleştirileri araştırmaya başlar. Gerçek hayattaki seri katillerden esinlenen bu filmin hikayesini öğrendikten sonra Springsteen, başlangıçta “Starkweather” adını verdiği şarkının adını “Nebraska” olarak değiştirir ve sözlerini üçüncü şahıstan birinci şahsa çevirir. Cooper’ın filmi, bu değişikliğin, Springsteen’in içindeki sorunlardan kaçmak yerine onları araştırmaya başladığı anı temsil ettiğini ima eder.
Bu iki klasik film, sadece “Nebraska”nın oluşumunu sağlamakla kalmıyor; aynı zamanda albüme ve filme sinen Amerikan Gotik temasını da sürdürüyor. Picasso’ya atfedilen o eski deyiş akla geliyor: “Daha az yetenekli sanatçılar ödünç alır; büyük sanatçılar çalar.” “Deliver Me From Nowhere”, bu iki klasik film aracılığıyla, büyük sanatçıların büyük sanattan nasıl ilham aldığını ve bunu kendi eşsiz seslerine nasıl dönüştürdüğünü gösteriyor.
Bu film şu anda sinemalarda gösterimde ve Springsteen’in müziğine yeni bir katman ekleyen bu sinemasal keşif, hem sinefilleri hem de müzik tutkunlarını bekliyor.
