Tate Modern’in yeni sergisi Theatre Picasso, müzenin tüm Picasso koleksiyonunu tek bir anlatıda sahneye taşıyor. Ancak Wu Tsang ve Enrique Fuenteblanca’nın küratörlüğündeki bu yaklaşım, sanatçıyı derinlemesine incelemek yerine izleyiciyi sahnenin bir parçası haline getiren teatral bir düzene odaklanıyor.
Sergi, ziyaretçileri sahne arkasını andıran kontrplak bir geçişten karanlık sergi odasına sokuyor; çıkışta ise proscenium perdesi ardında diğer izleyicileri “seyirlik” kılan bir finalle bitiyor. Bu teatral kurgunun izleyiciyi işin parçası haline getirmesi ilginç bir fikir olsa da, Picasso’ya özgü bir anlam katmaktan çok evrensel bir oyun mekaniği izlenimi bırakıyor.
Eserler kronolojik ya da tematik olarak tutarlı biçimde sunulmuyor. Bir odada sandalyede oturan kadın figürleri yan yana getirilirken, başka bir bölümde “Hayvanlar, Savaş ve Şiddet” ya da “Sanatçının Atölyesi” gibi genel başlıklar altında farklı dönemler bir araya sıkıştırılıyor. Picasso’nun tiyatro tasarımına ve müziğe ilgisi, ya da kameralara karşı performatif tavırları gibi sorular ortaya atılsa da, bu kavramlar sergi boyunca derinleştirilmeden havada bırakılıyor.
Serginin en güçlü yanı, Picasso’nun trajikomik sahneleme anlayışına dair işaretler sunması. Ancak tüm koleksiyonun bu şekilde sahneye taşınması, “anti-kürasyon” etkisi yaratıyor. Daha disiplinli bir seçimle, örneğin Picasso’nun tiyatro sahne tasarımlarına ya da şair Aimé Césaire’in anti-kolonyalist metinlerine katkısına odaklanılsa, sergi çok daha ikna edici olabilirdi.
Theatre Picasso 16 Nisan 2026’ya kadar Tate Modern’de görülebilir.
