Amerikalı sanatçı Joan Snyder‘ın altı on yılı aşkın bir süre boyunca kağıt üzerine yaptığı çalışmaların sergisi olan “Love from an Abstract Artist”, çizimin sanatçının pratiğinde her zaman tuttuğu önemli konuma tanıklık ediyor. 1960’ların ortalarından günümüze uzanan yaklaşık 50 yeni ve tarihi eseri içeren bu sergi, Snyder’ın yaratıcı dünyasının derinliklerine bir pencere açıyor. Genellikle günlük ve otobiyografik olan bu çeşitli eserler, Snyder’ın ızgaralarını, sembollerini, manzaralarını ve vuruşlarını kapsıyor ve diğerlerinin yanı sıra kumaş, ip, çilek, otlar ve elle basılmış kağıt hamuru gibi kolajlanmış malzemeleri bir araya getiriyor. Sanatçı, çizimin olanaklarını sürekli olarak genişletmiş, Amerikalı eleştirmen Faye Hirsch’in yazdığı gibi, kağıt üzerine yaptığı çalışmaları “bağımsız ve kendi kendine yeten nesnelerdir”.
Snyder, Soyut Ekspresyonizm mirasının ağır bastığı ve Minimalizm’in Amerikan sanatında yeni bir kısırlık ve mekanik üretim koşullarını benimsediği bir dönemde, soyut resmin yeni, belirgin bir şekilde bedenlenmiş dilini geliştirmesiyle tanınır. Bu erkek egemen ortamda, resmi oluşturan parçalara ayırdı ve 1970’lerin ortalarında eserlerine bedenler ve göğüsler, vulvalar ve kalpler, totemler ve çiçek tarlaları gibi kişisel motifler eklemeye başladı. “İleriye gitmek için, geri itmem gerektiğini düşündüm,” diye yansıtıyor, “resim hakkındaki tüm düşüncelerimin temelinde olan fikirleri – yapı, uygulama, anlam, malzemeler hakkında – yeniden kucaklamak için.” Sergideki en eski eserler olan “Stripes/Mounds” ve “Green Strokes” (her ikisi de 1968), çizimin sanatçıya, resmin en temel unsurlarını ayrıştırmak için resmin dışında bir çerçeve sunduğunu ortaya koyuyor. Snyder, çizimlerinin üzerine kas, kemik ve et eklemeyi planladığı iskeletler olduğunu söyleyerek bu temel yaklaşımını vurguluyor.
Snyder’ın kağıt üzerine çalışmalarının ve genel pratiğinin ardında, tanımlayıcı, otobiyografik bir dürtü yatar. “Hikayemi işaretler ve renkler ve çizgiler ve şekillerle anlatıyorum,” diyor, “Aşktan ve ıstıraptan, korkudan ve en çok da umuttan bahsediyorum.” Sergi, sanatçının öznel duyguyu temsille birleştirme konusundaki eşsiz yeteneğini yansıtan eserlerle dolu. Koyu pembe suluboya lekeleri, kurşun kalemle çizilmiş çizgiler üzerinde yatay sıralar halinde düzenlenerek bulanıyor ve dağılıyor. Sanat tarihçisi Jenni Sorkin’in yazdığı gibi, “Snyder’ın tüm eserleri boyunca ızgara, bir metronom gibi işlev görür, güvenilecek bir hassasiyet aygıtı, bir tempo veya tam tersine, ihlal edilecek bir aygıt.”
Dil, Snyder’ın sanatında ek bir malzeme gibi uygulanarak, katmanlı ve ayrıştırılmış bir şekilde önemli bir rol oynar. Erken eserleri genellikle yapı, çizgi ve renk seçimi hakkında detaylarla notlandırılmış olsa da, 1970’lerin ortalarından itibaren Snyder, hem biçimsel hem de anlatımsal etki için metin ve imgeyi birleştirmiştir. Sergi boyunca, yaygın el yazısıyla yazılmış ve boyanmış kelimeler, sanatçının sesinin parçalarını yakalar; bu ses bazen şiirsel, bazen itirafçı, kederli, oyuncu, kuru veya öfkelidir. Sergideki en son eserlerden biri olan “Don’t Try to Read This” ironik bir şekilde bu direnişi kabul eder. Serginin adını veren “Love from an Abstract Artist” de aynı şekilde ironiktir; neredeyse tamamen kelimelerden oluşur ve çizimin sadece resimsel bir temsil modu olduğu fikrini daha da karmaşık hale getirir. Sanatçı bize kişisel motiflerin bir envanteri olan bir liste sunar: tomurcuklar, üzümler, göletler, güller, otlar, yüzler, eller, bedenler, ağaçlar, çiçekler, göğüsler, totemler, vuruşlar ve aylar. İmzası olan “Love from an Abstract Artist”, bir vedalaşma işlevi görür ve liste yapmanın işaret yapmaya, işaret yapmanın ise soyutlamaya dönüştüğü semiotik bir oyuna göz kırpar. Sanat tarihçisi Hayden Herrera’nın belirttiği gibi, “Snyder’ı ayıran şey, biçimsel ve otobiyografik keşfin mutlak uyumudur.”
Yer: Thaddaeus Ropac
Mekan: Londra
