Yaratıcılık her zaman sessiz sedasız bir köşede başlamaz. Bazen stüdyo dediğimiz alan, bir ritüel odasına; bazen bir kaçış noktasına; bazen de bir şehrin ritmine kulak kesilen açık bir pencereye dönüşür. No:26 olarak bu hafta, çalışmalarını iki farklı coğrafyada sürdüren iki sanatçının — Gana’da Patrick Quarm ve Chicago’da Cecilia Beaven’ın — atölyelerini inceliyoruz.
Patrick Quarm: Takoradi’de Bedenin ve Belleğin Katmanları
Gana’nın Takoradi kentinde kendi inşa ettiği stüdyosunda çalışan Patrick Quarm, üretim sürecine neredeyse törensel bir disiplinle yaklaşıyor. Günü, bir önceki işine göz atarak, müziğini açarak ve kumaşlarını inceleyerek başlatıyor. Yıllar içinde topladığı Afrika baskılı kumaşlar, onun için yalnızca malzeme değil; aynı zamanda tarih, aidiyet ve dönüşümün sembolü.
Quarm’ın figürleri sabit değil — değişen, kaygan ve dönüşüm hâlinde karakterler. Tıpkı kendisi gibi, hem Gana hem de ABD’de yaşam süren bir bireyin kimlik arayışı gibi. Eserlerinde kolaj, boya, doku ve katmanlar aracılığıyla göç, kimlik ve bellek üzerine kurulu çok sesli bir anlatı kuruyor. “Biz farklı zamanların birleşimiyiz,” diyor. Ve bu fikir, onun işlerinin her hücresinde hissediliyor.
Malzeme bulmak zor; birçok boya ve araç-gereç için ABD’den sevkiyat yapması gerekiyor. Yine de Takoradi onun için sadece bir stüdyo değil, toplulukla ilişkide olduğu canlı bir kültürel ekosistem. Yerel zanaatkârlarla kurduğu bağlar, onun üretim pratiğini dönüştürüyor: “Gana’daki en sevdiğim müze, sokağın kendisi. Gerçek galeri orada.”
Cecilia Beaven: Chicago’nun Merkezinde Disiplinlerarası Bir Sığınak
Chicago’nun ikonik Fine Arts Building’inde çalışan Cecilia Beaven, sanat üretimini klasik bir 9-5 rutinden çok, zihinsel bir yolculuk olarak tanımlıyor. Çizim, resim, heykel ve yeni fikirleri harmanladığı stüdyosu; aynı zamanda müzik, edebiyat ve sanatın diğer alanlarıyla iç içe yaşayan bir mekân. Komşusu bir keman yapımcısı, bir diğeri şan sanatçısı. “Bu binada her disiplinden bir ses var. Sanat, burada bir diyalog halinde yaşıyor,” diyor.
Beaven, eserlerini üretirken sesli kitaplar dinliyor. Hikâyeler zihninde süzülerek eserlerine sızıyor. Son dönemde favorisi: Kaveh Akbar’ın romanı Martyr!. Disiplinlerarası yaklaşımıyla Beaven, illüstrasyonla başlayan fikirlerini heykel ve boyaya dönüştürüyor. Tüm bu üretimi, şehir merkezindeki küçük ama manzaralı stüdyosunda gerçekleştiriyor.
Meksika’dan Chicago’ya uzanan yaşamında, iki kültür arasında köprü kuran Beaven, geleneksel malzemelerle deneysel alanlar yaratıyor. Onun için sanat, sadece estetik değil; yaşama biçimi.
Apartman No:26 Notu
Patrick Quarm ve Cecilia Beaven, birbirinden çok farklı coğrafyalarda, farklı sesler ve renklerle çalışan iki çağdaş sanatçı. Ancak onların üretim pratiği gösteriyor ki; nerede, nasıl ve kiminle çalıştığınız kadar, nasıl düşündüğünüz de önemli. Stüdyolar birer mekân olmanın ötesinde, sanatçının dünyayı yeniden kurduğu alanlara dönüşüyor.
Aklında bir şey mi var?
Yorumları göster / Yorum bırak