Bir film ne kadar uzun süre sonra hak ettiği değeri bulabilir? Cevap, görünüşe göre 13 yıl. Yönetmen Ridley Scott’ın 2012 yapımı filmi “Prometheus”, ilk gösterime girdiğinde hem “Alien” serisi hayranlarını hem de eleştirmenleri ikiye bölmüştü. Scott, serinin köklerine geri dönüp, ikonik uzaylı canavarın hikayesini anlatmak yerine, çok daha farklı, ezoterik ve felsefi bir yolculuğa çıkmıştı. Film, ilk etapta büyük bütçeli bir gişe filmi için beklenmedik derecede soyut bir yaklaşımla, Star Wars öncüllerinden bu yana en hararetli tartışmalardan birini başlatmıştı.
Ancak zamanla bir şeyler değişti. Tıpkı filmdeki o meşhur yapay yaşam formunun dediği gibi, “Büyük şeyler küçük başlangıçlara sahiptir.” Noomi Rapace, Charlize Theron, Idris Elba ve Michael Fassbender gibi yıldızlardan oluşan oyuncu kadrosuna rağmen, “Prometheus” ticari başarının ötesinde, kendi özgün değerini aramıştı. Filmin, ilk “Alien” filminin varoluşsal dehşetini, insanlığın kökenine dair daha meditatif ve mitolojik bir arayışla takas etmesi, izleyicinin beklentilerini altüst etmişti.
Ancak son birkaç yıldır, “Prometheus” ve devamı niteliğindeki “Alien: Covenant” filmleri, sesli bir savunucu kitlesi kazandı. Şimdi ise film, streaming platformlarında yeniden keşfedilerek gişede bulamadığı takdiri topluyor. HBO Max’in izleme listelerinde zirveye tırmanan bu yapım, izleyicinin, kökenine dair o ilkel, içgüdüsel arayışına cevap veriyor. Film, gizemli “Mühendisler” gibi tanrısal varlıkları ve yaratılış temasını işleyerek, sıradan bir korku filminden çok daha fazlasını sunuyor.
Belki de bazı filmler, zamanın ruhunu yakalamak yerine, kendi zamanlarını yaratırlar. “Prometheus”, bu cesur duruşuyla, vizyonunun değerini izleyicinin ona yetişmesiyle kanıtlayan ender filmlerden biri. O, sadece bir film değil, aynı zamanda sinemanın geleceğine dair bir manifesto.
