Sanatçı Michael David, kariyeri boyunca visceral (içgüdüsel) materyallere, güçlü sembollere ve yüklü konulara olan ilgisini sürdürmüş, yaşamındaki kişisel travmaları sanatsal dönüşümüne yansıtmıştır. David’in eserleri, nesneleri tasvir etmek yerine, parçalanmış ayna yüzeyleri aracılığıyla doğrudan izleyiciyi yansıtarak, kendimiz üzerine düşünmeye davet ediyor.
Kariyer ve Sanatsal Dönüşüm
David’in sanatsal yolculuğunda önemli bir kırılma noktası, 2001 yılında stüdyosunda encaustic (sıcak balmumu) malzemesinin aşırı ısınması sonucu zehirlenmesi ve bacaklarında kalıcı sinir hasarı oluşmasıdır. İki yıl sonra resme döndüğünde, bu deneyimden yola çıkarak Édouard Manet’nin “The Dead Toreador” (Ölü Boğa Güreşçisi) tablosuna gönderme yapan “Fallen Toreadors” (Düşmüş Toreadorlar) serisini yarattı. Sanatçı bu seriyi, kendisiyle yüzleştiği, iğneleyici bir öz yansıma olarak görüyor.
Daha önceki “Self Portrait as a Golem” (Golem Olarak Otoportre) (1998) ve pigment ve balmumuyla kaplı obje benzeri yapıları (“Berlin Gothic” (1981)) David’in erken dönemdeki toksik süreçlerden, neredeyse ölümle sonuçlanan sanat yaratma çabasına kadar olan evrimini simgeliyor.
Parçalanmış Ayna ve Yeniden Yaratım 
David’in son dönem eserlerinde kullandığı en çarpıcı malzeme parçalanmış aynalı camdır. Sanatçı, bu desenleri oluşturmak için bir çekiçle, ayna yüzeyini kırarak çizgiler attığını ifade ediyor. Bu tahrip etme süreci, şair William Butler Yeats’in “Easter 1916” şiirindeki şu dizeleri akla getiriyor: “Her şey değişti, tamamen değişti / Korkunç bir güzellik doğdu.”
- Vanitas Serisi: “Vanitas” ve “Black Vanitas” (2023) gibi eserlerde David, Barok dönemin hayatın geçiciliğini sembolize eden natürmort türüne meydan okuyor. Kafatasları çizmek yerine, parçalanmış ayna izleyiciyi aynalayarak hayatın gelip geçiciliğini bizzat yansıtma görevi veriyor.
- “The Bride Stripped Bare” (2015–25): David’in en iddialı cam eseri, Marcel Duchamp’ın ünlü “The Bride Stripped Bare by Her Bachelors, Even (The Large Glass)” (Bekârları Tarafından Bile Çıplaklaştırılmış Gelin) eserine doğrudan bir göndermedir. Çalışma, her biri farklı şekillerde parçalanmış cam bölümlerden oluşuyor.
David’in hırpalanmış ve terk edilmiş malzemeleri kullanması, Robert Rauschenberg’in erken dönem Combines’ini ve Thornton Dial ile Lonnie Holley’in yaratımlarını anımsatıyor. Ancak David, taklit ya da parodiye düşmeden bu ustalık eserlerine atıfta bulunarak bireyselliğini kaybetmeden yeni ve gerekli bir şey ortaya koyuyor. Onun sanatı, aynı anda çelişkili bakış açılarını barındırma yeteneğiyle acıyı, öfkeyi ve başkalarının eserlerine duyduğu sevgiyi harmanlıyor.
Yellow Chair Salon ve Sanat Dünyasındaki Yeri
Michael David, aynı zamanda COVID-19 pandemisi sırasında kurduğu ve şu anda soyut ressam Astrid Dick ile yazarın da ders verdiği sanal bir program olan Yellow Chair Salon’un kurucusu ve direktörüdür. David’in “Life on Mars” adlı galeriyi kurması ise, David Bowie’nin bir şarkısından ilham alarak, resmin bir kez daha öldüğüne dair olan inanca karşı bir duruş sergiledi. Bu isim, resmin Mars’ta yaşıyor olduğunu veya ressamların bu gezegenden olmadığını öne sürüyordu.
