“Memories of Murder” En Ürpertici Seri Katil Filmi

 

Ünlü yazar ve yönetmen Bong Joon-ho, “Parazit” ile Palme d’Or kazanmadan ve Kore sinemasının çığır açan eserlerinden birine imza atmadan önce “Cinayet Günlüğü” ile tarihin en ürpertici seri katil filmlerinden birini ortaya koymuştu. Film, Güney Kore’nin küçük bir kasabasında, yerel dedektiflerin (Bong’un sık işbirlikçisi Song Kang-ho) ve Seoul’den gelen daha analitik bir araştırmacının (Kim Sang-kyung) cinayetleri araştırma sürecini konu alıyor.

Gerçek suç türü, genellikle patlayan ve mutlu sonlarla biten, soruşturma süreçlerini sadeleştiren filmlerle dolu. O yüzden “Cinayet Günlüğü”, karanlıktaki kötü gizlenmelere dair anlayışımızın ne kadar sınırlı olduğunu gösteren nadir filmlerden biri olarak öne çıkıyor. Yönetmen Bong’un titizlikle yaratılmış sinematografisi ve komedi ile dehşetin özgün birleşimi, onu sadece tüm zamanların en korkunç seri katil filmlerinden biri değil, aynı zamanda 21. yüzyılın en iyi gerilim filmlerinden biri haline getiriyor.

Filmin mirası, sadece Kriter Koleksiyonu içindeki yeri ile değil, aynı zamanda 20 yıl içinde büyük ölçüde değişen gerçek bir hikayeye dayanmasıyla da önem taşıyor.

 

‘Cinayet Günlüğü’ne İlham Veren Gerçek Dava 2019’a Kadar Çözülmedi

“Cinayet Günlüğü”na ilham veren gerçek hikaye, 1986’da Hwaseong’un küçük bir köyünde başlıyor; orada birçok kadının cinsel saldırı ve cinayete kurban gittiği bir dönem. Beş yıl boyunca, çeşitli yaş gruplarındaki on kadının öldürülmesi, kasabayı panik içerisinde bıraktı.

Modern teknoloji eksikliği nedeniyle, kan testleri ve gözetim kameraları kullanamayan Güney Kore polisi, ipucu bulmakta büyük zorluk yaşadı. Köyde sokak lambalarının yokluğu, halk arasında korku ve paranoya yayılmasına neden oldu. Yıllar geçtikçe, sonuçsuz kalan yatırımların ardından yerel bir tamirci tutuklandı ve cinayetlerden birine itiraf etti; ancak polis, bunu bir taklitçilik olarak nitelendirip gerçek katili bulamadı.

“Cinayet Günlüğü”nün hikayesi, küçük bir köydeki seri katili konu alırken gizemli bireyin kurban seçimini gizler ve gerçek insanları kurgu ile harmanlar. Filmin sonunda, dedektifler katili bulma hususunda hiçbir ilerleme kaydetmemişti, topluluk ise kendilerini güvende tutamamanın suçluluğuyla yüzleşiyordu. Trajik bir dönüşle, yıllar sonra gerçek katil bulunduğunda, hem Güney Kore toplumu hem de izleyiciler, hayatların ne kadar kırılgan olduğunu bir kez daha anlayacaktı.

 

Katilin Kendisi: Gerçek Hayat Genellikle Kurgudan Daha Garip

Otuz yılı aşkın bir süre boyunca katil, sadece “Hwaseong Katili” olarak biliniyordu. Ancak 2019 yılında polis, ona bir yüz ve isim atayabildi: Lee Choon-jae. Adli deliller sayesinde, Lee’nin katil olduğu ortaya çıktı ve sadece on orijinal cinayetten değil, daha önce bağı olmaması düşünülen dört cinayeti de itiraf etti.

57 yaşındaki Lee, itirafını yaptığı sırada zaten 18 yaşındaki kayınbiraderini öldürüp tecavüz ettiği için ömür boyu hapis cezasına çarptırılmıştı. Bu mahkumiyetin Hwaseong cinayetleriyle bir bağlantısı olmalıydı. Lee, CNN’e şöyle dedi:

“Hala neden şüpheli olmadığımı anlamıyorum. Etrafımda birçok suç işlendi, ve gizlenmek için çok çaba sarf etmedim. Bu yüzden kolayca yakalanacağımı düşündüm. Yüzlerce polis vardı. Sürekli dedektiflerle karşılaştım, ama bana her zaman etrafımdaki insanları sordular.”

Bu durum, “Cinayet Günlüğü”nün merkezindeki önemli bir temayı da yansıtıyor: polislerin soruşturmalarındaki kayıtsızlıkları ve bir şüpheliyi düşünce dışına itme eğilimleri.

Bong Joon-ho, en ünlü filmlerinden birinin merkezindeki travmatik olay hakkında çok fazla bir şey söylemedi. Bir röportajda, katilin yüzünün belirsizliğinin film yaparken aklında en üst düzeyde olduğunu ifade etti:

“Filmi yaparken, hakkında çok düşündüm ve bu katilin neye benzediğini merak ettim. Tanışmadığım tek kişi elbette katildi.”

Bong, “suçluyu bulmak için yürütülen sonsuz çabalar” için polisi takdir etmeye devam etti. Ancak şimdi, dava çözüldüğüne göre, hem yıllardır süren korkunç cinayetlere maruz kalan Güney Kore toplumu hem de “Cinayet Günlüğü”nü tekrar izleyen izleyiciler için hayatın ne kadar kırılgan olduğu bir kez daha hatırlatılmakta.