Tarih, bazen öyle absürt gerçeklikler sunar ki, ancak bir film karesinde anlam bulabilir. Yönetmen Felipe Carmona’nın “Prison in the Andes” adlı filmi, Şili’nin Pinochet diktatörlüğü dönemine ait, işte böyle karanlık ve gerçek bir hikayeyi anlatıyor: Beş eski askeri yetkili, işledikleri insanlık dışı suçlara rağmen, And Dağları’nın eteklerindeki lüks bir hapishanede cezalarını çekmektedir. Onların ayrıcalıklı ve rahat yaşamları, içlerinden birinin kibirli bir televizyon röportajı vermesiyle tehlikeye girer. Hükümetin ayrıcalıkları kısıtlama kararı, yaşlı ama hala güçlü olan bu adamlarda şiddetli bir direnişe yol açar.
Film, sadece bir drama değil, aynı zamanda politik bir gerilim, hiciv ve dramın cesur bir harmanı. Bu karmaşık ton, filmi kimi eleştirmenler için kaotik hale getirse de, aynı zamanda onu benzersiz kılıyor. And Dağları’nın o görkemli ama bir o kadar da kasvetli manzarası, filmin ana temalarına ayna tutuyor: Zenginlik ve ayrıcalığın arkasındaki ahlaki çöküşü.
“Prison in the Andes”, Şili’nin kanlı geçmişiyle olan hesaplaşmasını işlerken, cezasızlık ve ayrıcalık gibi evrensel temalara odaklanıyor. Unutulmuş bir suçun bedelini ödemeyi reddeden bu eski “güç sahipleri”, yeni nesil yetkililerle bir çatışmaya giriyor. Film, Pinochet döneminin “eski muhafızlarının” gücünü, hapishanenin genç gardiyanlarını kendi hizmetkarları gibi görmelerinde göstererek, toplumsal yapının hala ne kadar kırılgan olduğunu gözler önüne seriyor.
Festival başarıları ve aldığı ödüllerle öne çıkan bu film, hikayenin karmaşıklığını ve siyasi potansiyelini kanıtlıyor. Evet, bu film izleyiciyi rahat bir konfor alanından çıkarıyor ve rahatsız edici sorular sormaya zorluyor. Ama tam da bu yüzden, o izlenmesi gereken bir film.
