Travma yaşamış bir çocuğun hikayesi nasıl anlatılır? Kayıplara mı odaklanılır, yoksa o kayıpların ortasında filizlenen inatçı yaşam sevincine mi? First Frames belgeseli, kamerasını ikinci yola, yani umudun kendisine çeviriyor ve bize dünyayı, onu en saf ve en karmaşık haliyle görenlerin gözünden yeniden gösteriyor.
Hikayenin kalbinde, fotoğrafçı ve Suriyeli mülteci Serbest Salih ve onun sihirli aracı var: gezici bir karanlık oda. Salih, bu karanlık odayla Türkiye’nin dört bir yanındaki, yıkıcı depremlerle yerinden edilmiş, göz ardı edilmiş çocuklara ulaşıyor. Onlara sadece birer fotoğraf makinesi vermiyor; kendi hikayelerinin anlatıcısı olmaları için bir anahtar, kendi dünyalarını çerçevelemeleri için bir ses sunuyor.
Ve çocuklar bu anahtarı ellerine aldıklarında, ortaya beklenmedik ve dokunaklı bir dünya çıkıyor. Film ekibinin de belirttiği gibi, onlar travmatik anılar ile neşeli hayaller arasında bir anlığına geçiş yapabilen inanılmaz bir yeteneğe sahip. Bir an önce tüm eşyalarını kaybetmenin acısını anlatırken, hemen sonra güzel bir çiçeği ya da sevimli bir köpeği kadrajına almak istiyorlar. Filmin editörü Yalda Mostajeran’ın vurguladığı gibi, bu anları filmde tutmak çok önemliydi. Çünkü Ali, evini kaybetmiş olabilir ama o aynı zamanda veteriner olmak isteyen ve köpekleri seven bir birey. Film, bu küçük ama paha biçilmez ayrıntılarla çocukların bakış açısını onurlandırıyor.
First Frames‘i güçlü kılan şey, çocukları acılarının pasif özneleri olarak değil, kendi anlatılarının aktif yaratıcıları olarak konumlandırması. Belgesel neredeyse tamamen onların gözünden ilerliyor; arkadaşlıklarını, meraklarını ve hayal kırıklıklarını kendi kelimeleriyle ve kendi çektikleri fotoğraflarla keşfediyoruz. Onlar, bu filmin sadece konusu değil, aynı zamanda işbirlikçileri. Onlara konuşacak ve oynayacak alan verildiğinde, bize dünyayı nasıl gördüklerini tüm dürüstlükleriyle paylaşıyorlar.
Nihayetinde, “ilk kareler” sadece çekilen fotoğraflar değil; sıkıntılar karşısında yeşeren umudun, hayal gücünün ve direncin ta kendisi. Serbest Salih’in filmde söylediği gibi: “Çocuklar bize dünyayı gösteriyor. Biz onlara araçları sağlamalıyız ve onlar bize rehberlik ediyor.” First Frames, bize bu rehberliği dinlemenin ne kadar aydınlatıcı ve gerekli olduğunu hatırlatan, yılın en vurucu ve insani işlerinden biri.
Aklında bir şey mi var?
Yorumları göster / Yorum bırak