National Gallery, 15 Şubat 2026’ya kadar sürecek olan bu sergiyle bizi Philadelphia’dan İngiliz taşrasına, oradan da gökyüzünün sonsuz maviliğine uzanan bir yolculuğa çıkarıyor. Edwin Austin Abbey (1852–1911), John Singer Sargent’ın yakın dostu ve döneminin en başarılı illüstratörlerinden biri olmasına rağmen, ismi bugün o kadar gürültülü anılmıyor. Oysa Room 1’in duvarlarını kaplayan devasa çalışması “The Hours” (Saatler), bu sessizliği bozmaya kararlı.
Abbey’nin kariyerinin zirvesi ve aynı zamanda veda busesi olan bu eser, Pennsylvania Eyalet Meclisi’nin tavanını süslemek üzere tasarlanmış. Sanatçının Gloucestershire’daki —döneminde Avrupa’nın en büyüğü olduğu söylenen— stüdyosunda hayat bulan bu çalışma, bizi kozmik bir döngünün içine hapsediyor. Yıldızlı bir gökyüzünde, günün geceden şafağa geçişini simgeleyen allegorik kadın figürleri, tuvalin üzerinde ritmik bir akışla süzülüyor. Mavinin en derin tonlarından güneşin altın sarısına uzanan bu geçiş, izleyiciye zamanın sadece bir kavram değil, görsel bir şiir olduğunu hatırlatıyor.
Sergi, sadece bitmiş bir başyapıtı değil, o ana ulaşan sancılı ve titiz süreci de gözler önüne seriyor. Yale Üniversitesi’nden gelen eskizler ve çizimler, Abbey’nin o mükemmel ritmi yakalamak için figürlerini nasıl bir koreografiyle yerleştirdiğini, her bir fırça darbesinin ardındaki “Amerikan rüyasını” ve iyimserliği nasıl işlediğini kanıtlıyor.
