Piccadilly’nin durmak bilmeyen uğultusundan sıyrılıp Royal Academy’nin o vakur avlusuna adım attığınızda, bu kış sizi alışılagelmişin dışında, yerçekiminin kurallarını yeniden yazan bir “manzara” bekliyor. Apartman No: 26’nın sanat rotasında bu hafta, RA Schools’un üç genç yeteneğinin Burlington House’un kalbinde kurduğu o puslu ve hipnotik dünyaya, Weston Studio’ya konuk oluyoruz.
“Dusk Chorus” 11 Ocak 2026 tarihine kadar devam edecek olan, Katrina Cowling, Francisca Pinto ve Anaï Salem’in kolektif bir ruhla inşa ettikleri bir mekânsal deneyim. Serginin ismi, kışın o erken gelen ve her şeyi bir tül gibi örten alacakaranlığını anımsatsa da, içeride karşılaştığımız şey çok daha fiziksel bir çekim gücü.
Sanatçılar, Weston Studio’nun içine adeta bir manzara yerleştirmişler; ancak bu bildiğimiz bir doğa betimlemesi değil. Burada yerçekimi her zamankinden daha güçlü; objeleri, renkleri ve formları toprağa, yere en yakın olana doğru çekiyor. Tuvalden taşan jestler, sadece çerçevelerin içinde kalmayıp odanın zeminine, köşelerine sızıyor.
Anaï Salem’in “This is not a bell, it’s a flower” adlı eseri, serginin o tekinsiz ama büyüleyici ruhunu özetler gibi. Formların sürekli bir değişim içinde olduğu; çizgi ile lekenin, düzlem ile kütlenin birbirine karıştığı bu alanda, izleyici de bu “aşağı doğru” çekilen ritme ortak oluyor. Sanatçıların iş birliği, ortaya tek bir ses, Annie Dillard’ın dediği gibi “her yerde aynı olan o tek koro notası” gibi yankılanan bir gerilim çıkarıyor.
Burada her şey bir akış içinde; serginin atmosferi tıpkı bir gün batımı gibi hem sonun hem de yeni bir oluşumun habercisi.
