Aşkın Külleri: Wynnie Mynerva’dan Berlin’de Sömürge ve Arzu Üzerine İlk Kişisel Sergi

Kasım 5, 20253 dk okuma süresi

Aşk nedir? Bir tamamlanma yanılsaması mı, yoksa acı, ıstırap ve illüzyon taşıyan kolektif bir olay mı? Lima ve Amsterdam arasında yaşayan sanatçı Wynnie Mynerva, Société galerisindeki Almanya’daki ilk kişisel sergisi “Dust of Love” (Aşkın Tozu) ile bu en eski fabllardan birini mercek altına alıyor. Irk, cinsiyet ve cinsellik bağlamında yaşadığı kişisel şiddet deneyimlerinden beslenen Mynerva’nın pratiği, geleneksel aşkın temellerini sorgularken, bedene ve cinselliğe dair normatif kabulleri yeniden yapılandırıyor.

Mynerva, galeri mekânını sarmalayan sürükleyici bir tekstil enstalasyonuna dönüştürerek, geleneksel yağlı boya tablolarını bir dizi sahnede sunuyor. Sanatçının resim yapma eylemi, onun için bir “yaşayan süreç” ve “düşünme ve hissetmenin bir belgesi”; bu da ona, Batı’nın aşka dair teorilerinin anlamsal sınırlarına meydan okuma imkanı veriyor.

Kolektif Acı ve Katolik Miras

Serginin odak noktası olan büyük yağlı boya tablo, kolonyalizm ve Katolik inancının Peru’daki mirasının, cinsellik ve arzu deneyimini nasıl yönettiğine dair eleştirel bir sorgulama sunuyor. Merkezi tuvalde çoklu karşılaşmalar açığa çıkıyor:

Seksüel Birleşme: Mynerva tarafından “tek olma yolunda umutsuz bir girişim” olarak yeniden çerçevelenen bir mit.
Sembolik Sahneleme: Bedenin daha büyük, yarı saydam bir form içinde yer alması, aşkı bir bireyin kimliğini şekillendiren bir kayıt olarak ele alıyor.
Narcissus ve Anguish: Kendi yansımasına hayran kalan bir figür, Narkissos alegorisine gönderme yaparken; iki bedenin sevgi alışverişinde bulunduğu sahneler, aşkın kolektif, katartik bir olay olduğunu gösteriyor.

Mynerva, resimlerini kasıtlı olarak acı, ıstırap ve yanılsama gibi duygusal motiflerle yüklüyor. Bu, Batı’nın aşk anlatılarını, onların dayandığı temel bir yokluğu ifşa etmek için parçalara ayırıyor.

Direnç ve Güç Sahibi Figürler

Ana tuvale eşlik eden dört küçük, dikey kadın portresi, sahneye tanık olan figürler olarak yer alıyor. Hepsi bağımsız ve kendine yeten bu figürler, bir silah taşıyor ya da bir yara izi taşıyor; kurbanlık ve güç ikiliğini aynı anda yansıtıyorlar. Bu, Mynerva’nın öz belirleme ve dirence dair kişisel biçimlerinin bir yankısıdır. Mynerva’nın dışavurumcu alanı, görüntünün çöktüğü, sadece haz, bakış ve özlemin kaldığı bir spekülasyonla boşluğu dolduruyor.