Demans, yalnızca anıları değil, bir hayatın üzerine inşa edildiği kimliği de silen acımasız bir fırtınadır. Peki, bu fırtınanın ortasında aşk ne kadar ileri gidebilir? Güney Afrika sinemasının yetkin seslerinden Christiaan Olwagen (Kanarie, Poppie Nongena), yeni filmi “A Kind of Madness” (2025) ile kamerasını tam da bu sarsıcı soruya çeviriyor. Film, huzurevinin steril koridorlarına hapsedilmiş bir aşka ve bu esarete karşı başlatılan umutsuz bir başkaldırıya odaklanıyor.
Olwagen, 70’lerindeki bir adamın, demansın zihnini sisler ardına hapsettiği karısını “kurtarma” eylemini, dokunaklı bir dram ve gerilim dolu bir yol filmi estetiğiyle birleştiriyor. Bu bir kaçıştan öte, hafızanın tiranlığına, toplumsal normların dayattığı “bakım” anlayışına ve kaçınılmaz sona karşı son bir meydan okumadır. Çiftin külüstür arabası, peşlerindeki polis ve endişeli çocuklarının temsil ettiği düzenli dünyaya karşı, anıların ve anlık farkındalıkların aydınlattığı hareketli bir sığınağa dönüşür.
Filmin anlatısı, Sandra Prinsloo ve Ian Roberts’ın omuzlarında yükseliyor. İki usta oyuncunun performansı, karakterlerin acısını, çaresizliğini ve her şeye rağmen tükenmeyen bağlılığını perdede somutlaştıran duygusal bir çapa görevi görüyor. Onların yüzündeki her çizgi, her sessiz bakış, kelimelerin ifade edemeyeceği bir aşkın ve kaybın manifestosuna dönüşüyor.
“A Kind of Madness”, Güney Afrika’nın sosyal dokusundan beslense de evrensel bir yaraya dokunuyor: Yaşlılık, bellek kaybı ve aile bağlarının en zorlu sınavlardan geçtiği anlar. Olwagen, izleyiciyi rahatsız edici bir soruyla baş başa bırakıyor: Sevdiğimiz birini korumak adına onun özgürlüğünü elinden almak bir şefkat midir, yoksa filmin ismindeki gibi bir tür delilik mi?
Duygusal derinliği ve gerilimi ustaca harmanlayan bu yapım, aşkın en çaresiz anlarda bile nasıl yıkıcı ve aynı zamanda birleştirici bir güce dönüşebileceğini gösteren, uzun süre akıldan çıkmayacak, cesur bir sinema deneyimi vaat ediyor.
Aklında bir şey mi var?
Yorumları göster / Yorum bırak