Woo Min-ho’nun yönettiği Harbin, Güney Kore sinemasının son yıllardaki en iddialı tarihsel yapımlarından biri. 1909’da Ahn Jung-geun’un Harbin İstasyonu’nda Japonya’nın Kore Genel Valisi Itō Hirobumi’yi öldürmesine uzanan olayları anlatan film, yalnızca bir biyografi değil; aynı zamanda özgürlüğün bedeline dair ağır bir yüzleşme. Hikâyenin merkezinde Hyun Bin’in hayat verdiği Ahn Jung-geun var: silahı eline alırken bile intikamla değil, adalet duygusuyla hareket eden, kahramanlığın ahlaki sınırlarını zorlayan bir figür.
Film, yüksek bütçesi ve Hong Kyung-pyo’nun büyüleyici görüntü yönetimiyle, Mançurya’nın karla kaplı coğrafyasını ve Riga’da kurulan setleri epik bir dokuya büründürüyor. Bu ihtişam, oyuncu kadrosunun derinlikli performanslarıyla birleşiyor: Park Jeong-min, Jo Woo-jin ve Jeon Yeo-been’in canlandırdığı karakterler, sadece yan figür değil, Jung-geun’un kararlarını şekillendiren vicdani aynalar. Woo Min-ho’nun tercih ettiği görsel dil, ışık-gölge oyunlarıyla neredeyse siyah beyaz bir sertlik taşıyor; her kadraj bir gravür gibi, kahramanlığın aynı zamanda ne kadar yalnız bir yol olduğunu hatırlatıyor.
Tematik olarak film, kahramanlık ve fedakârlık arasındaki ince çizgiye yaslanıyor. Bir yandan bağımsızlık mücadelesinin millî gururu var; diğer yandan savaşın getirdiği ahlaki ikilemler: düşmanına karşı suç işlemeyi reddeden bir aktivistin inadı, adaletle intikam arasındaki çatlak. Harbin, yalnızca bir suikast hikâyesi değil; özgürlük uğruna bedel ödemeyi seçenlerin hikâyesi.
Güney Kore sinemasında yükselen “tarihsel epik” dalgasına oturuyor film. Son yıllarda büyük bütçeli dönem yapımlarının modern gerilim unsurlarıyla birleştiğini görüyoruz. Harbin de bu trendin tam merkezinde: klasik tarih anlatısını casusluk ve politik gerilim öğeleriyle harmanlıyor. Aynı zamanda küresel ölçekte yükselen bir sosyal eğilime de dokunuyor: ulusal tarihe ve kimliğe dönüp bakma, bağımsızlık uğruna verilen mücadeleleri yeniden hatırlama arzusu.
Festival yolculuğu şimdiden güçlü. Toronto Uluslararası Film Festivali’nde “gripping historical thriller” olarak tanımlandı; Baeksang Sanat Ödülleri’nde En İyi Film, En İyi Yönetmen, En İyi Erkek Oyuncu adaylıkları aldı. Ayrıca Asya Film Ödülleri’nde En İyi Görüntü Yönetimi dalında da öne çıkıyor. Roger Ebert sitesi filmi “ciddi, ağırbaşlı ve titizlikle işlenmiş bir epik” olarak övdü; Sarah G. Vincent, Ahn ile Japon muadili arasındaki gerilimi Les Misérables’in Valjean–Javert ikiliğine benzetti. Seyirciler arasında ise yorumlar daha bölünmüş: bazıları filmin yoğun estetiğini büyüleyici bulurken, bazıları finalini fazla steril buluyor. MyDramaList’te 7.5/10 alan film, Reddit’te “beklenmedik bir başyapıt” diye anıldı. Ortak nokta ise görselliğin ve duygusal ağırlığın yadsınamaz gücü.
Sonuçta Harbin, yalnızca bir film değil, Kore tarihine sinemasal bir anıt. Woo Min-ho, kahramanlığın görkemini gösterirken onu romantize etmiyor; aksine cesaretin ardındaki yalnızlığı ve bedeli sergiliyor. Yavaş ilerleyen anlar ya da fazla pürüzsüz bir final bazı izleyicileri tatmin etmese de, güçlü prodüksiyon değeri, Hyun Bin’in performansı ve sinematografik ihtişamıyla 2024’ün en önemli yapımlarından biri olarak yerini alıyor.
Apartman No:26 Notu
Harbin, bize kahramanlığın sadece bir silah sesi değil, en çok da içsel bir direnç olduğunu hatırlatıyor.
