Rotterdam, 1990’lar. Şehrin gri binaları ve liman kokusu arasında bir yerlerde, sabaha kadar süren rave partilerinin ritmi yankılanıyor. Jim Taihuttu’nun 2023 yapımı filmi Hardcore Never Dies, tam da bu ritimle nefes alan bir yeraltı evrenine götürüyor bizi. Dışarıdan bakıldığında sadece sert elektronik müzik gibi duran gabber kültürü, bu filmde bir karaktere dönüşüyor — hem sürükleyici, hem de yıkıcı bir karakter.
Filmin merkezinde 17 yaşındaki Michael var. Klasik müzikle, özellikle de piyano ile kurduğu kırılgan ama tutkulu bir bağı var. Konservatuvara girmeye çalışıyor ama ailesinden destek göremiyor. İşte bu baskının ortasında, hayatına yıllardır görmediği ağabeyi Danny giriyor. Danny bir raver; parlak eşofmanları, Nike Air Max’leri ve gizemli karizmasıyla adeta başka bir evrenden fırlamış gibi. Ve Michael’ı, Rotterdam’ın yeraltında atan kalbine, gabber sahnesine doğru çekiyor.
Gabber sahnesi yalnızca bir müzik türü değil bu filmde. Bir yaşam biçimi, bir isyan biçimi, bir kaçış yolu. Michael, akademik dünyadan dışlandıkça, bu sert ve hızlı dünyada kendine yer bulmaya başlıyor. Saçını kazıtıyor, rave’lere gidiyor, beat’lerin içinde kayboluyor. Ama bu dünyada yalnızca müzik yok. Danny’nin yaşadığı lüksün arkasında bir gerçek yatıyor: ecstasy ticareti ve hızla büyüyen bir suç ağı. Michael bir anda kendini, notalarla kurmak istediği hayalinin çok dışında, gerçek anlamda hayatını tehlikeye atan bir oyunun içinde buluyor.
Jim Taihuttu, bu çöküş hikâyesini anlatırken dönemin dokusunu öyle başarılı bir şekilde yeniden kuruyor ki film yalnızca bir hikâye değil, bir deneyime dönüşüyor. “Australian” marka eşofmanlar, 90’lara özgü rave estetiği, mekanların loşluğu ve terle karışan neon ışıklar izleyiciyi zamanda geri götürüyor. Müzikler ise yalnızca fon değil; filmin nabzını tutan, sahnelerin psikolojisini taşıyan başlı başına bir karakter gibi. Rotterdam Terror Corps, DJ Ruffneck, Neophyte gibi hardcore müzik efsaneleriyle donatılmış soundtrack, sahnelerin atmosferini dönemin ruhuna sadık kalarak taşıyor.
Michael ve Danny arasındaki ilişki ise filmin kalbi. Birbirlerine yabancı ama bir yandan da yalnızca birbirlerinde kendilerini bulan iki kardeş. Danny, Michael’a hayatın başka bir kapısını açıyor ama bu kapının ardı karanlık. Film boyunca bu kardeşlik çatışması, aidiyet ihtiyacı ve arada kalan bir gençliğin kırılganlığı gözler önüne seriliyor. Klasik müzik ile gabber arasındaki uçurum aslında sadece tür farkı değil; düzenle kaos, disiplinle özgürlük, baskıyla aidiyet arasında gidip gelen bir içsel çatışmanın dışavurumu.
Eleştirmenler filmi iki uçta değerlendiriyor. Bir kesim, atmosferin ve dönemin yansıtılışını övgüyle karşılıyor. Rave sahnelerinin neredeyse fiziksel olarak hissedildiği, dönem estetiğinin neredeyse belgesele yaklaştığı konusunda hemfikirler. Ama öte yandan, hikâyenin temeline yerleşen suç anlatısının biraz fazla “bildik” olduğu yönünde eleştiriler var. Evet, kardeşler suç batağına saplanıyor ve evet, bu yolun sonu belli gibi. Ama Taihuttu’nun tarzı ve anlatım dili, bu bilindik hikâyeye başka bir katman eklemeyi başarıyor. Belki de mesele, olay örgüsünün orijinalliğinde değil, onu nerede ve nasıl anlattığında saklı.
Hardcore Never Dies, özellikle alt kültür sineması sevenler için güçlü bir deneyim. Gabber gibi niş bir sahneyi bu kadar detaylı ve görsel olarak etkileyici şekilde sinemaya taşımak cesaret istiyor. Ve film bunu yaparken, yalnızca bir müzik türünü anlatmıyor; bir dönemin ruh halini, gençliğin yönsüzlüğünü ve “ait olmak” uğruna neleri riske atabileceğimizi gösteriyor.
Kendi yolunu çizemediğinde, bir başkasının rotasına kapılmak ne kadar kolay… Hele ki o kişi, seni en çok seven ama aynı zamanda en çok zararı verebilecek kişi olduğunda.
Hardcore Never Dies, müzikle kurulan aidiyetlerin, kardeşlikle gelen trajedilerin ve “kaçış” kelimesinin içi boş değil, ölümcül olduğu bir dünyayı anlatıyor. Rave ışıkları altında parlayan gözyaşları kadar gerçek bir hikâye bu. Sarsıcı, hızlı, unutulmaz.
Aklında bir şey mi var?
Yorumları göster / Yorum bırak