Weimar’dan Gelen Çağrı: Constanza Macras’tan “Goodbye Berlin” İle Kabare ve Kıyamet

Kasım 27, 20252 dk okuma süresi

Dünya tehlikeli bir şekilde ileriye doğru dönerken, umut ve haz arasındaki dengeyi nerede buluruz? Yönetmen ve koreograf Constanza Macras’ın Dorky Park topluluğuyla yarattığı “Goodbye Berlin” gösterisi, bu soruyu, Weimar Cumhuriyeti’nin çalkantılı Almanya’sı ile günümüz arasındaki ürkütücü paralellikler üzerinden soruyor.

Gösteri, Christopher Isherwood’un yarı otobiyografik romanı Berlin’e Elveda‘dan, Kate Elswit’in Weimar Dansını İzlemek adlı denemesinden ve Kurt Jooss ile Valeska Gert gibi dönemin öncü dansçılarının mirasından besleniyor. Macras, bu kaynaklardan yola çıkarak, ezici çelişkileri, paradoksları ve kıyamet vizyonlarını saf bir gösterinin lezzetli biçimleriyle yüzleştiriyor.

Yıkımın Ritüelleri ve Ahlaki Sorgulama

“Hoşça kal Berlin”, politik ve toplumsal kaygıların kabus gibi bir aynalar salonu olarak karşımıza çıkan kabare evrenini keşfediyor. Bu mekân, yıkıcı ve karşı-kültürel ritüellere ev sahipliği yapıyor; bunlar aynı zamanda bizim sanatsal repertuarımız ve sahnelenmiş mirasımızdır.

Oyun, izleyiciye can alıcı sorular yöneltiyor: Bu ritüeller, sadece gerici siyasetin yükselişiyle ilgili entrikalarımızı eğlenceli bir mutlulukla askıya almaya mı yarıyor? Yoksa harekete geçemememizin yarattığı depresif duyguları gerçekten giderip, giderek yaklaşan güçlere karşı bir seferberlik başlatabilirler mi?

Umut yerine değil de, ona ek olarak haz hâlâ mümkün müdür?

“Hoşça kal Berlin”, coşkuyu hedefleyen ve ölümle fantezi kuran büyüleyici estetiğiyle, ahlaksızlığın evreninde bir yolculuk vaat ediyor.