Belçikalı yazar Dimitri Verhulst, ilk uzun metrajında edebiyatındaki kara mizahı ve toplumsal gözlemlerini sinema diline çeviriyor. The Weeping Walk, yasın içine absürtlüğü yerleştiren, sessizlik ve görsel ironiyle ilerleyen bir kara komedi.
Christine’in vefatının ardından ailesi ve yakınları, onun son arzusunu öğrenir: Kimsenin bilmediği Wettelen adlı bir yere gömülmek. Bu yeri sadece cenaze arabasının şoförü bildiği için, aile günler sürecek bir yürüyüşe çıkar. Yol boyunca bastırılmış öfkeler, eski sırlar ve tuhaf karakterler gün yüzüne dökülürken, yolculuk, yas ile absürdün iç içe geçtiği grotesk bir aile hesaplaşmasına dönüşür. Yönetmen Verhulst, bu hikayeyi edebiyatındaki keskin mizahı sinemada sessizlik, ritim ve güçlü görsel metaforlarla kurarak anlatıyor. Diyalog kadar suskunluğu da etkili bir şekilde kullanan yönetmen, sahneleri “duran” ancak yoğun imgelerle örüyor ve cenaze ritüellerini hicivle yeniden kurgulayarak izleyiciyi kendi geleneklerini sorgulamaya davet ediyor.
Film, Peter Van den Begin’in Bas karakterindeki dengeli ve inandırıcı başrol performansı sayesinde ayakta duruyor. Görüntü yönetmeni Menno Mans’ın her kareyi, kara komedi tonunu koruyan bir tablo gibi işlemesi dikkat çekiyor; çukura fazlaca gömülen bir tabut veya bozkırda sallanan bir tekerlekli sandalye gibi absürtün estetikle buluştuğu sahneler, izleyicide unutulmaz bir izlenim bırakıyor. Oyuncu kadrosunun tamamı, deadpan mizah ile duygusal derinliği aynı anda taşıyarak filmin atmosferini pekiştiriyor.
Film Fest Gent’in kapanış filmi olarak gösterime giren ve ardından Tallinn Black Nights Film Festivali’nde First Feature Competition’a seçilen bu yapım, eleştirmenlerden de övgü topladı. Cineuropa, filmin absürt görsellerinin ve yönetmenin vizyonunun sinemaya şık bir aktarımı olduğunu belirtirken, The Disapproving Swede ise filmin tonunu Kaurismäki tarzı kuru bir mizaha yakın buldu. İzleyici yorumları da filmin, “kuru, durağan ama tuhaf bir şekilde çekici bir kara komedi” olduğunu vurguluyor.
The Weeping Walk, ölümün sessizliği ile absürdlüğün gürültüsü arasında gidip gelen, görsel zekâsı ve kara mizahı ile öne çıkan bir ilk film. Verhulst, ritüelleri altüst ederken, aile ilişkilerinin en kırılgan anlarında bile mizahın sızabileceğini kanıtlıyor.
Aklında bir şey mi var?
Yorumları göster / Yorum bırak