Sven Johne “Eternal 20th Century” Sergisi

Ekim 30, 20253 dk okuma süresi

“20. yüzyıl, 28 Haziran 1914’te Saraybosna’daki Latin Köprüsü’nde başladı.
9 Kasım 1989’da Berlin’deki Böse Köprüsü’nde bittiğini sandık.
Ama bitmedi.”
— Sven Johne, 2025

Berlin merkezli sanatçı Sven Johne, Eternal 20th Century başlıklı sergisiyle, tarihin bitmediğini — yalnızca biçim değiştirdiğini — hatırlatıyor. Klemm’s Gallery’de açılan sergi, yıkıntıların coğrafyasında bir tür sessiz yolculuk gibi: Oder ve Neisse nehirleri boyunca, savaşın travmatik izlerini hâlâ taşıyan şehirlerden geçen bir rota.

Tarihin Bedenle Kaydı

Johne’nin işleri fotoğraf, metin ve video arasında gidip gelen konseptüel bellek performansları.
Bu sergide ise odak, savaş sonrası Avrupa’nın görünmez haritası. Köprüler hâlâ yıkık, şehirler sessiz; ama sanatçının fotoğraflarında asıl yıkıntı, insanın iç dünyasında. “Eternal 20th Century”, görsel bir arşivden çok, hafızanın topografyası gibi işliyor. Fotoğraflar, tarih kitaplarının anlatmadığı o gri bölgede geziniyor: savaşın bittiği, ama hiçbir şeyin onarılmadığı yerlerde.

Bir Asrın Bitmeyen Yankısı

Johne, 20. yüzyılı yalnızca bir zaman dilimi değil, devam eden bir ruh hali olarak ele alıyor.
Savaş, travma, yıkım, yeniden inşa… Tüm bunlar onun pratiğinde, belgesele yaklaşan ama her an kırılmaya açık bir estetikle işleniyor. Her karede bir ard-imge (after-image) duygusu var — sanki gözümüzü kapattıktan sonra bile kalmaya devam eden o yanık ışık gibi. Sanatçının sözleriyle:

“Tarih bedenin içinde bir yankı gibi kalıyor. Ne tam kayboluyor, ne de tamamen görünür hale geliyor.”

Fotoğrafın Belirsizliği

Johne’nin fotoğrafları, doğruluk ile yorum arasındaki sınırı bilinçli olarak bulanıklaştırıyor. Belgesele benzeyen ama tamamen kurgusal, kişisel ama aynı zamanda kolektif. Bu yaklaşım, izleyiciyi yalnızca “gören” değil, “hatırlayan” bir özneye dönüştürüyor. Fotoğraf burada bir kanıt değil — bir ihtimal. Bir hikâyenin, yeniden ve yeniden anlatılabileceği bir alan.

Apartman No:26 Notu

Sven Johne’nin Eternal 20th Century’si,
savaş sonrası Avrupa’nın melankolik ruhunu bugünün dünyasına taşıyor — Ukrayna’dan Gazze’ye, travmanın evrenselliğini hatırlatan bir yankı gibi. Her kare, tarihin sonsuza dek bitmeyen bir montaj olduğunu söylüyor.