Lucia Di Luciano’nun sanatı, sadece tuval üzerinde bir ifade değil; aynı zamanda matematiksel bir mantık, optik bir araştırma ve müzikal bir ritimdir. 1960’larda, Pop Art’ın duygusal dışavurumculuğu yıktığı bir dönemde, Di Luciano ve eşi Giovanni Pizzo ile birlikte Arte Programmata hareketinin kilit figürlerinden biri oldu. Bu hareket, sanatı bilim, mekanizma ve dinamizm araştırmalarıyla birleştirerek ütopik bir yaklaşım benimsiyordu. Sanatçının erken dönem eserleri, bu rasyonel süreci yansıtıyordu: Morgan’s Paint ve Masonite gibi endüstriyel malzemelerle yaptığı, adeta makine yapımı izlenimi veren, keskin ve programlanmış siyah-beyaz ızgaralar.
Zamanla, bu katı kurallar yumuşamaya başladı. 1970’lerde, Di Luciano, sanatsal araştırmasının doğal bir uzantısı olarak rengi keşfetti. O, rengin bilimsel anlamlarının kendi estetik araştırmasıyla ne kadar uyumlu olduğunu görerek, Josef Albers’in kromatik algısını ve Agnes Martin’in meditatif sessizliğini birleştiren bir dil geliştirdi. Eserleri, artık Steve Reich veya Philip Glass’ın minimalist kompozisyonları gibi, temaların sürekli tekrarlandığı ve her yinelemede yeni algılar yarattığı görsel partisyonlar olarak işliyordu.
Sanatçının son dönem çalışmaları ise, bu katı çizgilerden tamamen özgürleştiği bir zirve noktası. Roma dışındaki köyde, kendini sadece resme adayarak sadeleşen Di Luciano, ızgaraların gevşediği, rengin ana olay haline geldiği, neredeyse çocuksu bir neşe taşıyan eserler üretiyor. La Mia Casa (2024) gibi eserlerinde, resmin yüzeyinden bacakları olan bir ev figürü beliriyor; bu, sanatçının kuralları, sezgi ve mizahla aştığını gösteriyor.
Sergi Bilgileri:
- Sanatçı: Lucia Di Luciano
- Mekan: Herald St (2 Herald St, E2 6JT) ve Museum St (43 Museum St, WC1A 1LY), Londra
- Tarih: 8 Kasım 2025 tarihine kadar devam edecek
