Karan Kandhari’nin yazıp yönettiği Sister Midnight, evliliğin bastırılmış duygularını karanlık bir mizahla açığa çıkaran, tür sınırlarını zorlayan bir film. Başrolde Radhika Apte, evlendikten sonra toplumun beklentileriyle çatışmaya başlayan Uma karakterine hayat veriyor. Uma’nın büyüyen huzursuzluğu, ev içindeki sıkışmışlık hissiyle birleşince onu gecenin tuhaf dünyasına sürüklüyor. Bu süreçte girdiği geçici işler, tanıştığı alışılmadık insanlar ve giderek vahşileşen iç sesi, hem komik hem rahatsız edici bir kendini keşif yolculuğuna dönüşüyor.
Kandhari, sıradan bir evliliğin içinden çıkan öfkeyi, toplumsal normlara meydan okuyan bir hicve dönüştürüyor. Film, hem evlilik kurumunun hem de “kadın nasıl olmalı” kalıplarının altını oyarak, yer yer grotesk, yer yer eğlenceli bir biçimde özgürlük arayışını resmediyor. Apte, Uma karakterinde hem kırılgan hem tehlikeli bir enerjiyle parlıyor; mimikleri, fiziksel komedisi ve anlık patlamalarıyla karakterin çelişkilerini sahici kılıyor.
Filmin görsel dünyası da en az hikâyesi kadar tuhaf. Görüntü yönetmeni Sverre Sordal, Mumbai’nin gece ışıklarını neredeyse bir halüsinasyon gibi kullanıyor. Sokak lambalarının altında yıkanan sahneler, Uma’nın iç dünyasındaki karanlığı ve özgürlük isteğini aynı anda yansıtıyor. Bazı sahnelerde kullanılan stop-motion efektler ve beklenmedik kamera hareketleri, Kandhari’nin gerçek ile hayal arasındaki sınırları bilinçli olarak belirsizleştirdiğini gösteriyor.
Müziğin rolü de güçlü: The Stooges’tan Howlin’ Wolf’a uzanan seçkiler, filmin enerjisini taşıyor. Her şarkı, Uma’nın dönüşümünün bir evresine denk geliyor; film boyunca blues, rock ve yerel melodiler bir arada duyuluyor. Bu müzikal çeşitlilik, hikâyeye küresel bir ritim kazandırıyor.
Sister Midnight, 2024 yılında Cannes Directors’ Fortnight seçkisinde prömiyer yaptı ve burada büyük ilgi gördü. Film, ardından BAFTA dahil olmak üzere toplam 10 adaylık elde etti ve bir uluslararası ödül kazandı. Bu başarı, Kandhari’nin filmini sadece bir “Hint kara komedisi” olmaktan çıkarıp evrensel bir anlatıya dönüştürüyor. Festival gösterimlerinde izleyiciler kadar eleştirmenler de bölünmüş durumda: kimi filmi “çılgınca özgün” bulurken, kimi temposunu ve tuhaflığını fazla deneysel olarak yorumluyor. Ancak hemen herkes, Apte’nin performansını yılın en dikkat çekici kadın rollerinden biri olarak anıyor.
Eleştirmenler filmin mizahını “cesur ve rahatsız edici” olarak nitelendiriyor. FilmInt eleştirisinde “kadınların iç dünyasındaki öfkeyi mizahın diliyle açığa çıkaran ender yapımlardan biri” olarak övülüyor. IMDb kullanıcıları filmi 5.8/10 ortalamayla değerlendirirken, özellikle kara mizah ve sosyal eleştiri tonunu beğenen kitle filmin ikinci kez izlenmesi gerektiğini söylüyor.
Sister Midnight, “normal” olmanın baskısına, evlilik kurumunun içinde sıkışan bireylere ve toplumsal beklentilere karşı gelen bir film. Mizahı kadar hüznü de gerçek; Uma’nın gecelerde aradığı özgürlük, pek çok kadının içsel yalnızlığına ayna tutuyor. Kandhari’nin vizyonu, seyirciyi rahatsız ederken güldürmeyi başarıyor — bu da filmi sıradışı yapan en büyük özellik.
Sonuç olarak Sister Midnight, karanlık bir komedi, feminist bir taşlama ve görsel bir deneyim arasında duran eşsiz bir yapım. Cesur, tuhaf ve unutulmaz. Hem hikâye anlatımıyla hem de enerjisiyle, modern Hint sinemasının en özgün seslerinden birini temsil ediyor.
