ChertLüdde, Berlin
🗓️ 8 Kasım 2025 tarihine kadar devam edecek
Berlin’de ilk kez solo sergisiyle yer alan Sandra Poulson, Dust as an Accidental Gift adlı yerleştirmesinde, tozun görünmezliğini bir anlatı aracına dönüştürüyor. İlk olarak 2023 Sharjah Architecture Triennial’inde sergilenen bu çalışma, sanatçının doğup büyüdüğü Luanda’yı — yani Angola’nın başkentini — bir toz tanesinin izinden yeniden inşa ediyor.
Bu kez Poulson’un odağında, şehrin kıyısında yer alan Kikolo Pazarı var: Düzensiz ama işleyen, geçici ama kalıcı bir ekosistem. Toz burada yalnızca bir kalıntı değil; sosyal düzenin, ekonomik alışkanlıkların ve kolonyal geçmişin ritmini belirleyen görünmez bir güç. Her adımda yükselen toz, bir yandan geçmişin izlerini taşırken bir yandan da bugünün şehir hareketine yön veriyor.
Poulson’un yerleştirmesi, pazarın dokusunu galeriye taşıyor: kartondan sandalyeler, balık kuruları, ayakkabılar, giysiler… Hepsi nişasta ve suyla kaplanmış; sanki zamanın ve tozun içinde korunmuş arkeolojik objelermiş gibi. Bu malzemeler — karton ve mısır nişastası — hem geçiciliğin hem de dirençli bir yaşam formunun sembolü. Sanatçı, “Luandalılar tozdan yaşam yapıyor,” derken, kentin kırılgan düzeninin içindeki yaratıcı enerjiyi de görünür kılıyor.
Serginin en dikkat çekici yanı, tozun yalnızca fiziksel bir madde değil, aynı zamanda bir sosyal sınırlayıcı olarak işlev görmesi. Angola’nın sömürge döneminde beyaz Portekizliler deniz kıyısında yaşarken, siyah Angolalılar tozlu iç bölgelere itilmişti. Bu nedenle “tozdan arınmak” yalnızca temizlik değil, varoluşsal bir geçiş ritüeliydi: modern görünmenin, “pavement”e dahil olmanın sembolü. Poulson, bu tarihsel ayrımı tersine çevirerek tozu bir direniş metaforu haline getiriyor — artık bastırılmış olan değil, varlığı belirleyen bir unsur.
Dust as an Accidental Gift, AbdouMaliq Simone’un “Near South” kavramına da bir selam gönderiyor: Güney’i sabit bir coğrafya değil, sürekli hareket eden, yeniden kurulan bir yaşam biçimi olarak tanımlayan bir yaklaşım. Poulson’un çalışmasında toz, tam da bu hareketin özü — görünmeyen ama her şeyi belirleyen bir ritim.
🧭 Apartman No:26 Notu
Sandra Poulson’un Berlin’deki bu sergisi, şehirlerin ardında kalan o görünmez coğrafyayı, sessiz bir şiir gibi açığa çıkarıyor. Dust as an Accidental Gift, sömürge sonrası belleğin, gündelik üretimin ve dayanıklılığın katmanlarını bir araya getiriyor. Toz, burada yıkımın değil; yeniden kurmanın, hatırlamanın ve sahiplenmenin maddesi.
