Ritimden Renge: Jac Leirner ve Rafa Silvares’ten Berlin’de Müzikal Bir Ensemble

Aralık 5, 20253 dk okuma süresi

Sanat, bir koleksiyon eylemi ve ortak bir ritim bulma arayışı mıdır? Esther Schipper galerisi, Brezilyalı sanatçılar Jac Leirner ve Rafa Silvares’in eserlerini bir araya getiren “Ensemble” sergisiyle bu soruyu soruyor. Aralarında bir kuşak fark olsa da, iki sanatçının da São Paulo’daki aynı enstitüde eğitim görmesi, onların gündelik eşyaları toplama ve eskizleme alışkanlığı etrafında kurulan zengin bir sanatsal diyaloğun zeminini oluşturuyor.

Hip Hop’un Optiği ve Mondrian’a Selam

Serginin en önemli parçalarından biri, Leirner’in ilk kez 1998’de yarattığı ve Guggenheim koleksiyonunda yer alan çığır açan eseri Hip Hop‘un yeni bir versiyonu. Farklı genişlik, renk ve kalınlıktaki yüzlerce yapışkan banttan oluşan bu yatay çizgi, New York Bronx’tan dünyaya sıçrayan Hip Hop müziğinin asi ritminden adını alıyor. Leirner, bu enstalasyonla Piet Mondrian’ın geometrik resmine (Broadway Boogie Woogie) saygı duruşunda bulunurken, aynı zamanda “hip hop” adının fonetiğini mekâna ve renk çatışmasına dönüştürüyor.

Bu eserin etrafına, Silvares’in altı yeni resmi yerleştirilmiş. Silvares’in tabloları, yavaşça açılan, viskoz yığınlardan oluşan soyut manzaraları tasvir ediyor. Ancak bu manzara, metal objelerin keskin konturlarıyla sürekli kesintiye uğruyor. Metal, Silvares’in eserlerinde sembolik bir güç taşıyor; parlak, yansıtıcı yüzeyiyle modernizmin bilimsel temizlik vaadini çağrıştırıyor.

Ses, Ritüel ve Malzemenin Gücü

Silvares’in resimleri, Leirner’in Hip Hop’undan ilham alıyor. Sanatçının 808 (2025) adlı eseri, Mondrian’a bir gönderme yapan yoğun kırmızı, sarı ve mavi tonlarla çevrili, parlak alüminyum gri düğmeleri tasvir ediyor. Eserin başlığı, aynı zamanda erken Hip Hop sample’larının temeli olan ikonik davul makinesi Roland TR-808 Rhythm Composer’a atıfta bulunuyor.

Silvares, yapışkanlı kanca gibi donanım mağazalarından alınmış objeleri kullanarak büyük enstalasyonlar oluşturan Leirner’in imza jestine Hyperlink (2025) adlı eseriyle saygı duruşunda bulunuyor. Sergide Leirner ve Silvares, sesi renge aktararak, ritmik müdahalelerden oluşan bir topluluk (ensemble) sahneliyorlar; burada renk, ritim ve frekansın özü ortaya çıkıyor.