Pol Taburet’in Tekinsiz Dünyası: “Parce qu’il a parlé” ile Afro-Karayip Mitlerine Yolculuk!

Mayıs 31, 20253 dk okuma süresi

Komşu, haberi sana okumamı ister misin?

Parisli sanatçı Pol Taburet, Schinkel Pavillon’da sanatseverlerle buluşan “Çünkü konuştu” (Parce qu’il a parlé) adlı kişisel sergisinde, izleyiciyi zaman zaman deşifre etmesi zor olabilen anlam katmanlarını güçlü bir şekilde yansıtan, kışkırtıcı bir deneyime davet ediyor. Sanatçının yeni bir çalışma grubunu temsil eden sergide, özellikle merkezi bir rol üstlenen “Papa Tonnerre’nin Yükü” adlı eser, sıra dışı detayları ve durağanlığının yarattığı tezatlarla dolu çarpıcı etkileşimiyle adeta görsel bir şölen sunuyor.

Taburet’in eserleri, köklerini Afro-Karayip mitolojisinden ve Guadeloupe’un zengin sözlü kültüründen alıyor. Resim ve heykelin karanlık bir masalı şekillendirdiği bu çalışmalarda, özellikle “Papa Tonnerre” efsanesi merkezde yer alıyor; kayıp ve sonrasında yeniden kazanılan konuşma yeteneği üzerine kurulu bu anlatı, serginin kavramsal omurgasını oluşturuyor. Ancak Taburet, izleyiciyi kolaycı çözümlerle rahatlatmak yerine, iletişim ile sessizlik, ifade ile ifade edilemeyen arasındaki keskin karşıtlıkları ve gerilimleri ustalıkla vurguluyor.

Sanatçının kendine has ikonografisi, Voodoo ritüellerinin gizemli öğelerini, Katolik imgelerini ve sürrealizmin tekinsiz görselliğini ustaca bir araya getiriyor. Taburet’in tablolarındaki koyu, neredeyse kasvetli renk tonları ve rahatsız edici figürler, izleyiciyi atmosferi yoğun bir enerjiyle, hatta yer yer bir “vahşet” hissiyle dolduran esrarengiz bir dünyaya çekiyor. Bu dünya, bilinenin ötesinde, bastırılmış olanın yüzeye çıktığı bir ara bölgeyi andırıyor.

Tıpkı filozof Gilles Deleuze’nin, Francis Bacon’un resimlerindeki figürlerin maruz kaldığı görünmez güçlere dikkat çekmesi gibi, Pol Taburet de kendi figürlerini bu türden görünmeyen, ancak derinden hissedilen dinamiklerin etkisi altında şekillendiriyor. Sanatçının eserleri, izleyiciyi basit bir hikayenin doruk noktasına veya kolay bir yoruma ulaştırmaktan ziyade, çalışmanın karmaşık duygusal katmanlarına doğru bir yolculuğa çıkarıyor. Bu yolculuk, bir katarsis vaadi olmaksızın, tanıklığın o rahatsız edici, sorgulayıcı ve çoğu zaman çözümsüz kalan doğasıyla yüzleşmeye zorluyor izleyiciyi. Taburet’in sanatı, bu anlamda, modern insanın içsel çatışmalarına ve anlam arayışına dair güçlü bir yorum sunuyor.