Lotus L. Kang: Bedenin Belleği ve Tekrar Doğuşun Ritüeli Berlin’de

Aralık 5, 20254 dk okuma süresi

Kanadalı sanatçı Lotus L. Kang’ın Esther Schipper galerisindeki ilk kişisel sergisi “Borne” (Taşınmış/Doğmuş), doğum, ölüm ve yeniden yapılanma gibi döngüsel temaları merkeze alıyor. Sergi, sadece taşımak, dayanmak veya desteklemek anlamına gelmekle kalmayıp, aynı zamanda doğuşu ve yeni bir başlangıcı da ima eden çift anlamlı başlığıyla, hayatın sürekli bir döngü içinde olduğunu gösteriyor.

Kang, sergiyi büyük ölçekli bir “Molt” (deri değiştirme) çalışması ve “Receiver Transmitter” (Alıcı Verici) serisinden zemin yerleştirmesiyle doldurarak, ziyaretçileri samimi bir yakınlığa davet ediyor. Bu eserler, sanatçının dehasının, malzemeyi kasten yanlış kullanmaktan ve kimyasal süreçleri manipüle etmekten geldiğini kanıtlıyor.

Endüstriyel Film: Tenimiz ve Zamanın İndeksi

Serginin merkezinde, tavanlardan ham çelik borular üzerine asılmış, endüstriyel film şeritleri yer alıyor. Kang’ın “deriler” olarak adlandırdığı bu şeritler, sanatçının stüdyosu, evi ve özellikle New York’un kuzeyindeki bir serada (ne tam içeride ne tam dışarıda olan bir “ara mekân”) güneşe maruz bırakılmasıyla oluşan gölgeli izlenimlerle dolu. Yağmur suyu sıçramaları, ahşap paletler ve filmin kendi katlanmasıyla oluşan bu kriptik izler, malzemenin çoklu süreleri kaydeden bir indekse dönüşmesini sağlıyor.

Kang için bu sabitlenmemiş film, bedenin en büyük organı olan deriye benziyor. Film, dışta giyilmesine rağmen hem güçlü hem de kırılgandır; zamanın okunabilir ve okunamayan bir şekilde kaydedildiği, gözenekli bir zar işlevi görür. Filmin sarı, turuncu, kırmızı ve mor tonları, tıpkı bir morluk, kan veya safra gibi, bedenin kırılganlığını, direncini ve sızıntılarını çağrıştırıyor.

Gizemli Objeler ve Yeniden Doğuş

Zeminde, endüstriyel kauçukla sarılmış, tanınmaz hale getirilmiş iki katlanmış tatami hasırı, çoklu kökenlerin katmanlı tarihini fısıldayan modüler, göç eden bir bedeni simgeliyor. Hasırların içine ve etrafına; alüminyum döküm perilla yaprakları, sarı selofan, içki şişeleri ve fotoğraflar gizlenmiş.

Bu enstalasyonun en dokunaklı parçası ise, hasırın üzerinde oturan, açık ağızlı ve beslenme bekleyen, alçı ve metal döküm bebek kuşlar korosudur. Bu savunmasız kuşlar, hayatla dolu olmalarına rağmen tehlikeli bir gelişim aşamasındadır. Onlar, mirası, kusmayı ve dönüşümü sembolize ederler ve “anne” bedene duyulan amansız bir özlemi somutlaştırırlar.

Kang’ın pratiği, fotoğrafçılığın salt belgeleme amacından sıyrılıp, simyasal, bedensel ve heykelsi bir forma nasıl dönüştüğünü gösteriyor. Bu sergi, bizi kendi fiziksel sınırlarımızın ötesindeki sürekliliğe, yaşam ve ölümün döngüsel akışına davet eden, derin bir keşif sunuyor.