Ethel Cain dinlemek, bir şarkıdan çok, tekinsiz bir ayine katılmak gibidir. Sanatçı, sahne adıyla Hayden Anhedönia, “Nettles” gibi eserleriyle bizi bir kez daha kendi gotik evreninin derinliklerine, kederin ve hafızanın en rahatsız edici ama bir o kadar da dürüst olduğu bir alana davet ediyor. Bu, kolay bir yolculuk değil; ancak bir o kadar da unutulmaz.
Şarkının müzikal yapısı, Cain’in imzasını taşıyan o katmanlı ses duvarını örüyor. Dream Pop’un ruhani, eterik dokusu, Americana’nın paslı ve toprağa kök salmış tınılarıyla birleşiyor. Slowcore’un yavaş ve hipnotik ritmi ise, dinleyiciyi adeta bir trans haline sokarak bu ses manzarasının içinde kaybolmaya zorluyor. Bu, sadece bir enstrümantasyon değil, hikayenin geçtiği loş ve puslu bir coğrafyanın ta kendisi.
Adını “ısırgan otu”ndan alan “Nettles”, tam da bu metaforun hakkını veriyor. Şarkı, dokunduğunda acıtan, teninize işleyen ama aynı zamanda görmezden gelinemeyecek kadar gerçek olan anıların bir dökümünü sunuyor. Hayden Anhedönia’nın hem kırılgan hem de sarsıcı güce sahip vokalleri, bu ham duyguları bir itiraf gibi fısıldıyor. O, sadece bir hikaye anlatmıyor; travmanın, dinin ve güneyin gotik imgelerinin iç içe geçtiği bir hafıza sarayında bize rehberlik ediyor.
Sonuç olarak, “Nettles” kolay bir dinleme deneyimi vaat etmiyor. Aksine, dinleyiciden sabır ve cesaret talep eden, rahatsız edici olmaktan çekinmeyen bir yüzleşme sunuyor. Ancak bu yolculuğun sonunda kalan his, unutulmaz bir duygusal yankı ve Ethel Cain’in müziğinin neden bu kadar benzersiz ve güçlü olduğunun bir kez daha kanıtı oluyor. Bu, dinlenip geçilen değil, yaşanıp iz bırakan bir müzik.
Aklında bir şey mi var?
Yorumları göster / Yorum bırak