Eva Libertad’ın ilk uzun metraj filmi Deaf (Sorda), izleyicisini işitsel dünyadan uzakta; dokunma, sezgi ve sevgiyle kurulan bir annelik deneyiminin merkezine davet ediyor. Başrolde kendi kız kardeşi Miriam Garlo’nun yer aldığı bu İspanyol yapımı, yalnızca duyularla değil, içgüdüyle de annelik yapmanın mümkünlüğünü anlatıyor.
Ángela, işitme engelli bir kadın. Hamile olduğunu öğrendiği andan itibaren sevincinin yanında, çevresindeki işiten dünyaya karşı artan bir kaygı taşıyor: Ağlayan bir bebeği nasıl duyacak? Kendi sesini bebeğine nasıl ulaştıracak? Film, bu soruların peşine düşerken aynı zamanda sistemsel dışlanmışlığı, anneliğin içsel dönüşümünü ve birlikte büyüyen ebeveynliği gözler önüne seriyor.
Yeni doğan kızıyla bağ kurma çabası, toplumun önyargılarıyla baş etme mücadelesi ve sevgilisi Héctor’un (Álvaro Cervantes) destekleyici varlığıyla birlikte, Ángela’nın sessizliği yalnızlığa değil; daha derin bir iletişime evriliyor. Çiftin birlikte inşa ettiği dünya; görsel uyarılar, titreşimli alarm sistemleri ve dokunuşlarla örülmüş bir kapsayıcılıkla şekilleniyor.
Libertad, filmi boyunca sesin yerini görselliğe ve bedensel ifadelere bırakarak izleyiciyi Ángela’nın perspektifine çekiyor. Filmdeki uzun sessizlikler, eksiklik hissi değil; içgörünün ve hissin daha yüksek sesle konuştuğu anlar olarak kurgulanıyor. Özellikle doğum sonrası sahnelerde annenin duygusal karmaşasını izleyiciye geçiren sessiz planlar, iz bırakıcı.
Sadece kişisel değil, toplumsal da bir anlatı sunan Deaf, işitme engelli bireylerin günlük hayatlarında karşılaştıkları dışlayıcı tavırları, medikal sistemdeki duyarsızlığı ve kamusal alanlardaki erişim zorluklarını da merkezine alıyor. Yine de film bir acı anlatısından çok, dirençli bir karakter portresi çiziyor.
Festival yolculuğunda Berlinale, Málaga, Guadalajara ve Seattle gibi önemli uluslararası festivallerde toplam 12 ödül ve 2 adaylık kazanan Deaf, Miriam Garlo’nun performansıyla da övgü topladı. Hem anne rolünde taşıdığı kırılganlık hem de karakterin içsel dönüşümünü sessiz ama güçlü bir şekilde sunması, filmi yılın en dokunaklı bağımsız işlerinden biri haline getiriyor.
Eva Libertad’ın ilk filmi, aynı zamanda bir manifesto niteliğinde: Anne olmak için duymak değil, hissetmek yeterlidir. Deaf, izleyicisini kelimelerin ötesinde bir yerden yakalayan, kapsayıcılığı merkezine alan ve sinemanın duyusal gücünü hatırlatan bir yapım. Duyulmamış seslerin, görülmemiş bağların hikâyesi.
Aklında bir şey mi var?
Yorumları göster / Yorum bırak