Londra’nın en büyüleyici müzelerinden biri olan Natural History Museum, çocukluk hayallerini gerçeğe dönüştüren bir deneyim sunuyor: Dino Snores for Grown-Ups — yetişkinler için bir müze uyku gecesi! Müzede bir gece geçirmek, loş ışıklar altında tarih öncesi yaratıklarla aynı çatı altında uyumak ve sabahı devasa mavi balinanın gölgesinde karşılamak… İşte bu etkinlik tam da bunu vadediyor.

Londra’nın Shoreditch bölgesindeki Autograph binasının dış cephesinde sergilenen Eileen Perrier: Twenty-Two, gençliğin büyüme, dönüşüm ve kimlik arayışına dair samimi bir görsel meditasyon sunuyor. Autograph tarafından özel olarak sipariş edilen bu yeni proje, hem kişisel hem de kuşaklar arası bir anlatı kuruyor. Perrier, oğlunun ve onun arkadaşlarının geçmişten bugüne uzanan portrelerini, Londra’da çektiği iğne deliği (pinhole)

Cristea Roberts Gallery, Anni Albers, Rana Begum, Lubna Chowdhary ve Eva Rothschild’ün eserlerini bir araya getiren grup sergisi Ways of Making, Ways of Thinking’i sunuyor. Sergi, farklı dönemlerden dört sanatçıyı ortak bir kavramsal çerçevede buluşturuyor: malzemenin kendi diliyle düşünmek, üretim sürecini bir tür meditasyon ve sezgisel keşif alanı olarak görmek. Her biri genellikle üç boyutlu

Görünürde soyut olanın içinde, en somut gerçeklikler gizlenir. Sanatçı Cynthia Hawkins, Hollybush Gardens‘taki ilk kişisel sergisi “Maps Necessary for a Walk in 4D: Chapter 4” ile bizi, sadece bir sergiden öte, kişisel bir uzay-zaman yolculuğuna davet ediyor. 1970’lerden bu yana soyut resmin potansiyelini araştıran Hawkins, eserlerinde edebiyat, felsefe ve bilimi harmanlayarak sürekli evrilen bir görsel

Londra’nın kuzeyinde, güneşin beyaz cephelere vurduğu bir sonbahar günü, Piano Nobile galerisinde zamanın ağırlaştığı bir sergiye giriyorsunuz: Walter Sickert: Love, Death & Ennui.Ve hemen fark ediyorsunuz — bu, ihtişamın değil, hayatın sıradan ve bazen hırpalayıcı yüzünün resmedildiği bir dünya. 19.yüzyılın sonunda James Whistler’ın öğrencisi olarak yola çıkan, Danimarka ve Alman kökenli İngiliz ressam Walter Richard

Kristian Evju, resimlerinde gerçek figürleri, nesneleri ve tarih parçalarını orijinal bağlamlarından çıkarıp, keserek ve yeniden birleştirerek bir tür “tarihsel kurgu” sahneliyor. Sanatçının bu kompozisyonları, bize yanıt vermekten çok, sahneyi kuruyor ve izleyiciyi kendi yorumunu getirmeye davet ediyor. Serginin temel sorusu basit ama güçlü: Ya tarih başka türlü gelişseydi? Evju’nun pratiği, arşiv araştırmasıyla başlıyor. O, 20.

Londra’daki Rose Easton Gallery, Polonyalı sanatçı Łukasz Stokłosa’nın yeni sergisi Once upon a time ile geçmişin ihtişamını ve çürümesini aynı sahnede buluşturuyor. Sanatçının son dönem resimleri, ihtişamın ardından gelen yıkımın neredeyse romantik bir yankısını taşıyor: altın varaklı duvarların eriyişi, kristal avizelerin balmumu gibi çözülüşü ve bir imparatorluğun kendi külünden geriye kalan sessizlik. Sergiye eşlik eden

Libyalı sanatçı Nour Jaouda, Bristol’daki Spike Island’da açılan ilk kurumsal kişisel sergisi Matters of Time ile hem coğrafyanın hem de hafızanın dokusunu bir araya getiriyor. Sergi, sanatçının son dönem üretimlerini kapsarken, zamana, mekâna ve kimliğe dair katmanlı bir düşünsel alan kuruyor. Serginin merkezinde yer alan “The iris grows on both sides of the fence” (2025)

Cristea Roberts Gallery, İngiliz sanatçı Emma Stibbon’ın iklim krizine tanıklık eden yeni sergisi Melting Ice | Rising Tides’ı Londra’da ilk kez izleyiciyle buluşturuyor. Towner Eastbourne’da başlayan ve Bideford’daki Burton Art Gallery’de sergilendikten sonra Londra’ya taşınan bu kapsamlı proje, sanatçının doğrudan sahada yaptığı gözlemlerden doğan suluboya, çizim ve mekâna özgü yerleştirmeleri bir araya getiriyor. Stibbon’ın eserleri,

“Her motorun içinde bir hafıza vardır. Çalışmadığı zaman bile, bir şey anlatmaya devam eder.” — Jonathan Okoronkwo Londra’daki Emalin Galerisi, Ganalı sanatçı Jonathan Okoronkwo’nun Birleşik Krallık’taki ilk kişisel sergisi **“Ask Not What We Were Made For”**u ağırlıyor. Okoronkwo’nun resimleri, Gana’nın Kumasi kentindeki Suame Magazine adlı dev endüstriyel bölgeden doğuyor — burada, bir zamanlar taşıt olan

Sanatçı Mika Horibuchi, Frieze London 2025’te 56 Henry Galerisi standını, kurgusal bir sanat kurumunun koridoruna dönüştürerek izleyiciyi zekice bir oyuna davet ediyor. Sanatçının özgün pratiği, hassas kağıt çalışmalarını trompe l’oeil tekniğiyle yağlı boyaya aktarmasına dayanıyor. Bu, sadece bir beceri gösterisi değil; aynı zamanda imgenin çoğaltılması ve Batı sanat tarihi hiyerarşisinin eleştirilmesi üzerine derin bir sorgulama.

Sagarika Sundaram’ın sanatı, sezgisel bir süreçten doğar ve malzeme, mekân ve dil sınırlarına meydan okur. Alison Jacques galerisinde açılan “Release” sergisi, sanatçının elyaf ve keçe ile kurduğu derin bağı pekiştiren yeni bir eser grubunu içeriyor. Sundaram, renk tonları incelikli ve formları karmaşık olan bu yeni işlerinde, malzemeyi olduğu kadar mekânı da şekillendiriyor; keçe rölyefler ve

Hayatın kısalığı ve varlığımızın inceliği karşısında, yaptığımız her şeyin anlamı ne kadar büyük olabilir? Heykeltıraş Maria Bartuszová’nın 1987-88 yıllarında kaleme aldığı şu sözler, bu sorunun cevabını veriyor: “Varlığımın inceliği ve gücümün kısalığı, her şeyin (kendi varlığım dahil) önemine ve anlamına dair taşıdığım umut ve bunun sonucu oluşan ‘Kelebek Etkisi’nin iyimserliği.” Sanatçı, bu iyimserliği, Alison Jacques

Londra’daki Frieze Masters 2025, sanat tarihinin en yaratıcı zihinlerini bir araya getiriyor ve Hauser & Wirth‘ün standı (D01), tam bir 20. yüzyıl başyapıtları galerisi gibi. Bu sunum, sadece geçmişi sergilemekle kalmıyor, aynı zamanda bu ustaların fikirlerinin günümüz sanatını nasıl şekillendirdiğini gösteren bir manifesto niteliği taşıyor. Serginin öne çıkan isimleri arasında, modern sanatın dönüştürücü gücünü temsil

Thomas Dane Gallery, çağdaş Amerikan ressam Dana Schutz’un yeni solo sergisi One Big Animal’ı 14 Ekim–20 Aralık 2025 tarihleri arasında iki mekânında — 3 ve 11 Duke Street, St. James’s — izleyiciyle buluşturuyor. Schutz, figüratif resimde mizah, grotesk ve insani kırılganlık arasındaki sınırları zorlayan özgün yaklaşımıyla tanınıyor. One Big Animal, sanatçının son dönem üretimlerinde yoğunlaştığı

Bir takım elbise, ne kadar güçlü bir siyasi açıklama yapabilir? Zemba Luzamba’nın resimlerinde, keskin takım elbiseler, parlak ayakkabılar ve sıkı düğümlü kravatlar, sadece bir stil değil; onlar, bir özgürlük ve direniş dilidir. Sanatçının figürleri, 1960 ve 70’lerde Başkan Mobutu’nun Batı tarzı giysileri yasaklamasına karşı bir duruş olarak ortaya çıkan Kongo alt kültürü SAPE‘nin (Société des