Norveçli yönetmen Lilja Ingolfsdottir’in ilk uzun metraj filmi Loveable (Elskling), evlilik çözülürken bireyin nasıl yeniden şekillendiğini anlatıyor. Dört çocuk annesi Maria, kocası Sigmund’un ani boşanma isteğiyle sarsılır. Bir anda altüst olan hayat, onu hem geçmişiyle hem de kendi iç dünyasıyla yüzleşmeye zorlar. Yeni bir eve taşınmak, terapiye başlamak, annesiyle ilişkisini gözden geçirmek… Maria için her

Anu Valia’nın ilk uzun metrajı We Strangers, gündelik hayatın sessiz işlerini, görünmeyen yüklerini ve küçük bir yalanın nasıl ağır bir gerçeğe dönüşebileceğini anlatıyor. Gary, Indiana’da geçen film, Rayelle “Ray” Martin’in (Kirby Howell-Baptiste) hikâyesini merkezine alıyor. Üst sınıf bir evde temizlik işine başlayan Ray, anlık bir dürtüyle ölülerle iletişim kurabileceğini söyler. Önemsiz gibi görünen bu yalan,

India Donaldson’ın ilk uzun metrajı Good One, klasik bir “coming-of-age” anlatısını ters yüz ediyor. Bu kez odak noktası ergenlik değil, yetişkinliğin kırılganlıkları. 17 yaşındaki Sam, babası Chris ve onun çocukluk arkadaşı Matt ile Catskill Dağları’nda üç günlük bir yürüyüşe çıkar. Doğada kurulması planlanan baba–kız bağının yerini, iki orta yaşlı erkeğin kırılgan egoları, boşanmaların gölgesi ve

Gelecek, bazen en güçlü tohumlarını geçmişten alır. Kaniehtiio Horn’un hem yönetmen hem de başrol koltuğunda oturduğu ilk uzun metraj filmi “Seeds”, sinema perdesinde taze bir soluk. 2024 yapımı bu Kanada yapımı kara komedi ve gerilim karışımı, dijital çağın karmaşasında kaybolan Mohawk genç bir kadının, kadim köklerine zorlu dönüşünü anlatıyor. Sosyal medya fenomeni Ziggy, kurumsal bir

Korku sinemasının en başarılı serilerinden “The Conjuring”, 2013’te başlayan yolculuğunda hem ana hikayesiyle hem de yan filmleriyle geniş bir evren yarattı. Hazırsanız evrendeki on filmi en kötüden en iyiye doğru derecelendirerek fikirlerinizi canlandıralım. Zirvedeki Başyapıtlar ve Başarının Sırrı Sıralamanın en üstünde, serinin en “klas” ve “en yetişkin” filmi olarak övülen “The Conjuring” (2013) yer alıyor.

Sofia Exarchou’nun Animal filmi, Yunan yazının turistik parıltısını değil, o parıltının sahne arkasındaki bedelini gösteriyor. Bir tatil köyünde her gece sahneye çıkan eğlence ekibinin görünmez emeğini, bedenlerine işleyen yorgunluğu ve ruhlarına çöken tükenmişliği izliyoruz. Hikâye, grubun lideri Kalia üzerinden kuruluyor. Dimitra Vlagopoulou’nun bedeninde hayat bulan bu karakter, sahnede alkışlarla parlayan, kuliste ise giderek çözülen bir

Jan-Ole Gerster’in İngilizce ilk filmi Islands, Kanarya Adaları’nın kavurucu güneşi altında geçen bir kayboluş hikâyesi. Bir zamanlar yükselen bir tenis yeteneği olan Tom, şimdi turistik bir tesiste turistlere isteksizce ders veriyor. Ona “Ace” diyorlar; kibar, çekici, ama içi çoktan boşalmış bir figür. Günübirlik ilişkiler, alkol ve bitmeyen yaz mevsimi, özgürlükten çok bir kafes gibi üstüne

Marisa Vallone’nin yönettiği The Land of Women (La terra delle donne), 20. yüzyıl ortası Sardinya’sında geçen şiirsel bir dram. Filmin merkezinde, “yedinci kızın yedinci kızı” olarak doğduğu için köyde hem korkulan hem de kutsal sayılan Fidela var. Mitlere göre o başkalarına doğurganlık getirirken kendisi kısır kalacaktır. Köylüler ondan bereket ister ama onu dışlar. Yalnızlığı, evlilik

Matthew Michael Ross’un hem yazıp hem yönettiği Invisible, bağımsız sinemanın en dokunaklı işlerinden biri. Yönetmenin kendi hastalık deneyimlerinden ve yakın çevresindeki görünmez hastalıklarla mücadele eden insanlardan yola çıkarak yazdığı film, hem bağımlılığa hem de toplumun sıklıkla görmezden geldiği kronik acılara odaklanıyor. Konu: Kaybolan Arkadaş, Görünmeyen Yaralar C.B., yetenekli bir müzisyen olan arkadaşı David’in izini sürerken,

Erken 2000’lerin Norveç taşrasında geçen Requiem for Selina, ilk bakışta bir gençlik hikâyesi gibi başlasa da, kısa sürede internet çağının en sert parabolik anlatılarından birine dönüşüyor. 17 yaşındaki Selina, okulda zorbalık gören, evinde görünmez hisseden bir genç kız. Kendine kaçış yolu olarak çevrimiçi yeni bir kimlik yaratıyor: “Celina Isabelle.” Küçük bir güzellik blogu olarak başlayan

Emmanuel Finkiel’in Mariana’s Room filmi, Aharon Appelfeld’in Blooms of Darkness romanından uyarlama. Yönetmen, daha önce Voyages ve Memoir of War gibi işlerinde olduğu gibi, Holokost’un ağırlığını kişisel tanıklıklar üzerinden aktarıyor. Bu kez bakış açısı, 11 yaşındaki Hugo isimli bir çocuğun daracık bir dolap içinden gördükleri. Bir Çocuğun Dünyası, Bir Kadının Yükü Hugo, ailesi tarafından Mariana’ya

Julien Hayet-Kerknawi’nin yönettiği The Last Front, Birinci Dünya Savaşı’nı cephelerden değil, bir Belçika köyündeki çiftçi ailesinin gözünden anlatıyor. Sessiz hayatları, yakınlarına düşen yaralı bir İngiliz pilotla altüst oluyor. Onu saklamak, aileyi hem ahlaki hem de hayati bir ikilemin içine sürüklüyor. Bu karar, yalnızca bir savaşın değil, insan olmanın bedelini sorgulatan bir dönüm noktası haline geliyor.

“Yola çıkmak bazen iyileşmenin ilk adımıdır.” Alexandra Swarens’in Superbloom filmi, iki kadının yolculuğunu anlatıyor; ama bu yolculuk bir haritadan çok kalbin, geçmişin ve iyileşmenin rotasıyla ilgili. Konvansiyonel dramatik yapıları bir kenara bırakıp karakterlerin iç dünyasına odaklanan film, bağımsız sinemanın en güçlü damarına tutunuyor: samimiyet. Sessiz ama Duygulu Bir Yolculuk Filmin merkezinde iki kadın var: biri