Paris’e hiç gitmeden, kalbinizi oraya götüren bir yolculuk.
Leonardo Pieraccioni, İtalyan sinemasının mizah ve duyguyu harmanlayan ustalarından biri. Son filmi A Lot Like Paris (Pare parecchio Parigi), fiziksel olarak hiç başlamayan ama duygusal olarak tamamlanan bir yolculuğu anlatıyor. Film, üç kardeşin uzun süredir kopuk ilişkilerini, hasta babalarının son dileğini yerine getirme bahanesiyle yeniden gözden geçirmelerini konu alıyor. Fakat bu “yolculuk”, bir at ahırına park edilmiş karavanın içinde geçiyor.
Bir At Ahırında Paris Hayali
Bernardo, Giovanna ve Ivana… Yıllardır birbirleriyle doğru düzgün konuşmayan üç kardeş. Annesinin ölümünden sonra babaları Arnaldo ile ilişkileri iyice soğumuş. Arnaldo, hayattaki son isteğinin çocuklarıyla Paris’e gitmek olduğunu söylediğinde, sağlık durumu bu seyahati imkânsız kılıyor.
Kardeşler, yaratıcı ve biraz da çılgın bir çözüm buluyor: Bernardo’nun at ahırına park ettikleri bir karavanı Paris yolundaymış gibi dekore ediyorlar. Sahte manzaralar, yol sesleri ve hayali duraklar… Hepsi babalarının inancını canlı tutmak ve ona unutulmaz bir an yaşatmak için.
Sınırlı bir mekânda geçen bu yolculuk, aslında üç kardeşin geçmiş yaralarını konuşmaya zorlandıkları bir terapi odasına dönüşüyor. Kırgınlıklar, pişmanlıklar ve eski anılar, her “sahte” durakta biraz daha açığa çıkıyor.
Pieraccioni’nin tercihi, fiziksel olarak durağan bir hikâyeyi karakterlerin duygusal dönüşümüyle hareketlendirmek. Seyirci, komik anların içinde saklanan hüzünlü yüzleşmelere tanık oluyor.
Film, “gerçek bir yolculuk” ile “gerçek hisler” arasındaki farkı sorguluyor. Paris’e gitmiş olmak mı değerli, yoksa Paris’in yarattığı duyguyu yaşamak mı? A Lot Like Paris, hayalin de en az gerçek kadar dönüştürücü olabileceğini gösteriyor.
Apartman No:26 Notu
A Lot Like Paris, yalnızca bir seyahat hikâyesi değil; sevgi, hayal gücü ve affetmenin gücü üzerine bir hatırlatma. Paris’e hiç gitmeseniz bile, bu film sizi oraya — ve belki de kendinize — götürüyor.
Aklında bir şey mi var?
Yorumları göster / Yorum bırak