A Sad and Beautiful World (2025) – Aşkın “an”lara değil, “yıllar”la ölçüldüğü bir film

Cyril Aris’in A Sad and Beautiful World’ü, romantik dramı büyük romantik jestlerle değil; uzun süreli bağlılık, yorgunluk, geri dönüşler ve ertelenmiş kararlar üzerinden kuruyor. Film, Nino ve Yasmina’nın ilişkisini otuz yıla yayılan bir zaman çizgisinde izlerken, Lübnan’ın bitmeyen sarsıntılarının bu ilişkiye “arka plan” değil, doğrudan “kader ortağı” gibi eşlik ettiğini hissettiriyor.

Konu: Bir ülkenin ritmiyle yaşlanan bir ilişki

Bu, “birbirini seven iki insan” hikâyesi gibi başlayıp kısa sürede şuna dönüşüyor: Birlikte kalmak mı, gitmek mi? Ve daha da zor soru: Gitmek kurtuluş mu, yoksa başka bir kayıp türü mü? Film, yıllar ilerledikçe aşkın biçim değiştirmesine (alışkanlık, dayanma, geri çekilme, yeniden deneme) alan açıyor; bu yüzden izleyiciyi “romantizm”den çok duygusal muhasebe tarafına çağırıyor.

Cyril Aris’in dili: Gösterişsiz ama ağır

Aris’in yaklaşımı, politik gerçekliği “konuşan” sahnelerle büyütmek yerine, gündelik hayatın içine sızan bir basınç olarak hissettirmek üzerine. Büyük olaylar çoğu zaman manşet gibi değil; evin içindeki kararları, beden dilini, suskunlukları ve o suskunlukların uzadığı yılları değiştirerek var oluyor. Bu nedenle film, tempo olarak “hızlı anlatı” bekleyenlere değil; bir ilişkinin zamanla nasıl aşındığını ve yine de nasıl sürdüğünü izlemeyi sevenlere çalışıyor.

Ödül rotası ve Oscar hattı

Filmin festival yolculuğu güçlü: Venedik yan seçkisi Giornate degli Autori’nda prömiyer yapıp People’s Choice Award alması, bu hikâyenin “yerel bir tanıklık” olduğu kadar “evrensel bir duygusal deneyim” olarak da çalıştığını gösteriyor.

Bir diğer kritik eşik ise, Lübnan Kültür Bakanlığı’nın açıklamasıyla filmin 2026 Oscar’larında (En İyi Uluslararası Film) ülkeyi temsil etmek üzere seçilmesi. Haberde filmin Arapça adı da “نجوم الأمل والألم” olarak geçiyor.