“En Sevdiğinden Başla” Arter Karbon’da: İlişkinin Kırılgan Mimarisine Bir Bakış

Kasım 22, 20254 dk okuma süresi

Arter’in performans alanı Karbon, Kasım ayının sonunda iki akşam boyunca ilişkilerin görünmeyen çatlaklarına, ortak üretimin gerilimine ve “beraber büyümenin” zorlu ihtimallerine bakan bir sahneye dönüşüyor. Tiyatro Hemhâl’in kolektif yaratım süreciyle ortaya çıkan “En Sevdiğinden Başla”, iki genç sanatçının ortak hayatı ile ortak üretimi birbirinden ayırmaya çalışırken yaşadığı içsel sarsıntıları ele alan bir performans.

Sahnedeki hikâyeyi, ekip ruhuyla hareket eden bir kadro taşıyor: Barkın Sarp, Elif Aydın, Hakan Emre Ünal, Mert Yılmaz Yıldırım, Nezaket Erden ve Sudem Tiryakigil. Oyuncuların her biri, ilişkinin farklı yüzlerini ve yaralarını temsil eden tonlar yaratıyor; kimi zaman birbirine yaklaşan, kimi zaman uzaklaşan bir duygusal koreografi kuruyor.

Birlikte Üretmenin Sınırları

Oyunun merkezinde, birbirine hem çok yakın hem de birbirini tüketebilecek kadar iç içe geçmiş iki sanatçı var. Aynı evde yaşayan, aynı projeye tutunan, aynı hayal kırıklıklarıyla mücadele eden… ve yine de birbirini tam olarak duyamayan iki kişi.

Sahnedeki ilişkiler, oyuncuların sezgisel performanslarıyla zaman zaman ayrışıyor, zaman zaman çarpışıyor. Hemhâl’in kadrosu, bu çatışmaların sesini yükseltmek yerine, onları yumuşak bir ritimle bedenleştiriyor.

“Kill your darlings”in Sahnedeki Yankısı

Edebiyatın temel ilkelerinden biri olan “kill your darlings”, oyunda bir dönüşüm sorusuna evriliyor:

Bir şeyin daha iyiye ulaşması için neleri geride bırakabiliriz?
Ve en zor olan:
Bunu en sevdiklerimizden başlayarak yapabilir miyiz?

Bu, ilişkideki alışkanlıkların, bağımlılıkların ve konforun nasıl aynı anda hem güvenli bir liman hem de yaratıcı bir tıkanıklık olabileceğini açığa çıkarıyor.

Hemhâl Estetiği: Beden, Ses ve Sessizlik

Performans, Hemhâl’in kolektif üretim yaklaşımının sahnede somutlaştığı bir yapı kuruyor.
• Oyuncular roller arasında akışkan
• Sahnede sabit bir merkez yerine döngüsel bir hareket dili var
• Duygusal yoğunluk beden ve mekân üzerinden taşınıyor

Bu yaklaşım izleyiciye, bir ilişkiyi dışarıdan izlemek yerine onun orta yerine oturmuş hissi veriyor.

Karbon’un Karanlık Minimalizmi ile Derinleşen Metin

Arter Karbon’un mekânsal dili—karanlık, sakin, gürültüsüz— oyunun söylemini daha da belirginleştiriyor.
Her sahne, ilişkiye dair bir iç çekişi, bir sarsıntıyı ya da belki uzun süredir dile getirilmeyen bir cümleyi görünür kılıyor.