Maryam Touzani’nin üçüncü uzun metrajı Calle Malaga, izleyiciyi Tangier’in güneşle yıkanmış sokaklarına götürüyor ve yaşlı bir kadının bağımsızlık arayışını duyarlı bir bakışla anlatıyor. Filmin merkezinde, Carmen Maura’nın hayat verdiği Maria var. Ömrünü bu şehirde geçirmiş, alışkanlıklarının ve küçük mutluluklarının içinde kök salmış bu kadın, kızı Clara’nın aile evini satma kararıyla tüm dengesi sarsılıyor. Madrid’e taşınmak ya da bir huzurevine yerleşmek seçenekleri karşısında, Maria kendi yolunu seçmeye kararlı.
Touzani, hikâyeyi alışıldık bir yaşlılık portresinden çok daha öteye taşıyor. Maria’nın inadı, yalnızca bir apartmana değil, kendi varlığına tutunma çabası haline geliyor. Gündelik sohbetler, mahalledeki rutinler ve pazar alışverişleri, Maria’nın kök saldığı dünyanın dokularını hissettiriyor. Ancak film, bu dinginliği bozan çatışmayı da büyük bir samimiyetle resmediyor. Maria’nın evini bırakmayı reddedişi, onun görünmezleşmeye karşı verdiği kişisel bir isyan gibi okunuyor. Bu isyan, kimi zaman kızına karşı çıkışlarında, kimi zaman da Abslam’la filizlenen beklenmedik bir yakınlıkta kendini gösteriyor.
Carmen Maura, yüzündeki en küçük ifadeyle bile bütün bir ömrün ağırlığını taşıyabiliyor. Onun sessizlikleri bile söze dönüşüyor, Maria’yı bir karakterden çok, gerçek bir insana dönüştürüyor. Ahmed Boulane ile kurduğu yeni bağ ise filmin duygusal merkezini güçlendiriyor; yaşlılıkla özdeşleştirilen yalnızlık imgesine karşı, yaşamın her dönemde yeniden filizlenebileceğini hatırlatıyor. Virginie Surdej’in kamerası Tangier’i sıcak, davetkâr tonlarla resmederken, Maria’nın mahalleye olan bağlılığını görsel olarak da hissettiriyor.
Film, yaşlılıkta özgürleşme fikrini romantize etmeden anlatıyor. Maria’nın mücadelesi duygusal olduğu kadar politik bir boyut da taşıyor: ev, yalnızca bir mülk değil, kimlik ve hatıraların somut bir parçası. Clara ile çatışması da bu yüzden yalnızca anne-kız gerilimi değil, aynı zamanda iki kuşağın aidiyet ve güvenlik algılarının çarpışması. Touzani’nin sakin ama kararlı anlatımı, bu çarpışmayı dramatik klişelere başvurmadan hissettiriyor.
Venedik Film Festivali’nde prömiyerini yapan Calle Malaga, eleştirmenler tarafından özellikle Carmen Maura’nın incelikli performansı için övgüyle karşılandı. Bazı yorumlar filmin fazla güvenli sularda yüzdüğünü, toplumsal arka planı derinleştirmediğini söylese de, genel olarak hikâyenin sıcaklığı ve karakter odaklı yapısı izleyicilerde güçlü bir etki bırakıyor. Maria’nın isyanı, yalnızca bir kadının kendi evini koruma çabası değil, aynı zamanda yaşlılığın görünmezleştirilmesine karşı sessiz ama etkili bir direniş olarak yankılanıyor. Touzani, bu filmiyle hayatın son evrelerini yeni başlangıçların da mümkün olduğu bir alan olarak resmediyor ve seyircisine umut dolu bir hatırlatma bırakıyor.
