India Donaldson’ın ilk uzun metrajı Good One, klasik bir “coming-of-age” anlatısını ters yüz ediyor. Bu kez odak noktası ergenlik değil, yetişkinliğin kırılganlıkları.
17 yaşındaki Sam, babası Chris ve onun çocukluk arkadaşı Matt ile Catskill Dağları’nda üç günlük bir yürüyüşe çıkar. Doğada kurulması planlanan baba–kız bağının yerini, iki orta yaşlı erkeğin kırılgan egoları, boşanmaların gölgesi ve konuşulamayan hesaplaşmalar alır. Sam, sessizliğiyle bütün yükü taşıyan gözlemciye dönüşür. Donaldson, kamerayı Sam’in yüzüne kilitleyerek bizi de onun rahatsızlığının içine çeker.
Sessiz Bir Kriz
Filmin gücü, büyük patlamalardan değil, suskunluklardan doğuyor. Uzayan bakışlar, yarım kalan cümleler, ince alaylar… Donaldson, Kelly Reichardt’ın filmlerini hatırlatan bir doğallıkla, dağın sakinliği içinde gerilimi büyütüyor. Bu “mikro-drama” türünde, aksiyonun yerini atmosfer ve karakter dinamikleri alıyor.
Büyümenin Acımasızlığı
Good One, bir çocuğun gözündeki baba figürünün çatlaması üzerine. Chris kötü biri değil, Matt de öyle; ama ikisinin de kırık hayatları, kendi egolarına gömülmüş hâlleri Sam’e ağır bir yük bindiriyor. Filmin ironik ismi “Good One” da bu yükün ipucunu veriyor: “iyi” olmak, aslında başkalarının duygusal enkazını taşımak anlamına geldiğinde.
Doğa Kaçış mı, Ayna mı?
Kamp ateşi, yürüyüş yolları, kuş sesleri… Görünüşte huzurlu bir manzara. Ama Good One, doğanın sorunlardan kaçış olmadığını gösteriyor; aksine, doğa tüm çatlakları daha da görünür kılıyor.
Oyunculuk ve Atmosfer
Yeni isim Lily Collias, Sam’in sessiz isyanını yüz ifadeleriyle aktararak filmin kalbine yerleşiyor. Onun bakışlarında bir çocuğun masumiyetini kaybedişi kadar, kadın olmanın sessiz yükleri de okunuyor.
Eleştirmenlerin Gözünden
Sundance’ten Cannes’a uzanan festival yolculuğunda film, “sessiz ama derinden işleyen” bir eser olarak anıldı. Slate, Good One’ı 2024’ün en iyi çıkış filmi ilan etti; Flickering Myth ise onu “yavaş yavaş tokat gibi çarpan” bir hikâye olarak tanımladı.
Neden İzlemeli?
Çünkü Good One, yüksek sesle bağırmadan da güçlü olunabileceğini kanıtlıyor. Yetişkinliğin boş vaatlerini, patriyarkanın küçük ama sürekli darbelerini ve büyümenin hüzünlü aydınlanmasını yalın ama çarpıcı bir dille anlatıyor.
