Iowa’nın uçsuz bucaksız tarlalarında, toprağın kokusuna karışan bir yas duygusu… Knee High, yönetmen Marissa Vonn’un ilk uzun metraj filmi olmasına rağmen taşıdığı dinginlik, görsel zarafet ve duygusal yoğunlukla çoktan olgun bir sinema dili kuruyor. Film, bir çiftliğin geleceğini kurtarma mücadelesinden çok daha fazlasını anlatıyor: bir babanın, bir evladın, bir insanın, geçmişiyle ve geleceğiyle kurduğu derin içsel hesaplaşmayı.
Merkeze genç bir baba, Cal Melbourne’ü alıyor. Büyükbabasının ani ölümüyle yüzleşen Cal, hem kendi geçmişiyle hem de miras aldığı topraklarla baş başa kalıyor. Oğlu Avery ile birlikte, bir yandan ata topraklarını koruyup korumama kararıyla boğuşurken, öte yandan bir babalık sınavının tam ortasında. Film, bu çatışmayı gösterişli dramatik patlamalarla değil, içe işleyen bakışlar, sessiz sahneler ve duygusal kırılmalarla anlatıyor. Michael Ridley’nin Cal performansı; yorgun ama dirençli bir adamın, hem kendisiyle hem toprakla verdiği mücadelenin adeta vücut bulmuş hali.
Yönetmen Vonn’un Iowa’lı oluşu, bu filmi yalnızca bir hikâyeden çıkarıp yaşayan bir coğrafyanın sinemasına dönüştürüyor. Iowa’nın manzaraları filmde yalnızca bir arka plan değil, neredeyse bir karakter. Tarlaların rüzgarla dalgalanışı, toprağa basan ayakların ağırlığı, gün batımındaki silüetler… Her sahne, karakterlerin ruh halleriyle derin bağ kuruyor. Görüntü yönetmeni Bruce James Bales’in kadrajları, kırsal Amerikan yaşamının şiirsel tarafını müthiş bir sadelikle yakalıyor. Göz alıcı doğallıkla bezenmiş bu görüntüler, Vonn’un anlatımına nefes aldırıyor; öyle ki bazı sahneler neredeyse kelimesiz geçiyor ama fazlasıyla konuşuyor.
Avery rolündeki Ben Bergthold ise çocuk oyuncu kategorisinin çok ötesinde. Onun meraklı ama kırılgan bakışları, Cal’ın cevaplayamadığı sorularla birer yankıya dönüşüyor. Aralarındaki baba-oğul ilişkisi, film boyunca büyüyen bir sessiz anlaşma gibi; kusurlu ama dürüst, zayıf ama sevgi dolu. Melissa Keller’ın canlandırdığı eski partneri Kelsey ve Patty Dunning’in anne rolü gibi karakterler ise geçmişin ağırlığını ve ailenin katmanlı yapısını derinleştiren yan portreler.
Knee High, yalnızca çiftçilikle ilgili ekonomik bir mücadele değil, aynı zamanda bir karakterin kendisiyle olan en derin mücadelesi. Film boyunca Cal, toprağa olduğu kadar kendi iç dünyasına da kök salmaya çalışıyor. Ne geçmişi tamamen bırakabiliyor, ne de olduğu gibi devam edebiliyor. Bu arada izleyiciye düşen, onun bu gelgitlerindeki sessiz tanıklığı kabul etmek.
Marissa Vonn’un “az ile çok anlatma” becerisi, bu filmi kısa film geçmişinden gelen bir yönetmenin değil, sinemayı gerçekten anlayan bir gözün eseri haline getiriyor. Onun yönetmenlik dili; acele etmeyen, göstermekten çok hissettiren, duyguyu seyircinin içinde büyüten bir sinema anlayışı. Filmdeki iki dakikalık mezar başı sahnesi, belki de son yıllarda sessizlikle bu kadar çok şey anlatan nadir sekanslardan biri.
Knee High, bağımsız Amerikan sinemasının en güçlü damarlarından biri olan “yerel hikâye ile evrensel duygu”yu buluşturan bir film. Festivallerde aldığı ödüller, yalnızca sinema tekniğine değil, anlatısının yüreğe dokunmasına verilen birer onay gibi. Kalabalıktan uzak, büyük laflar etmeden ama her sahnesinde izleyiciyi kendi iç yolculuğuna çeken bir film bu.
Eğer bir gün Iowa’nın topraklarında yürürsen, belki bu filmdeki gibi uzaklarda bir traktör sesi duyarsın. Ve belki o anda, kendinle ve geçmişinle sessiz bir konuşma başlar.
Aklında bir şey mi var?
Yorumları göster / Yorum bırak