Berlin’in dikkat çeken kültür alanlarından silent green, bu yaz sinema, antropoloji ve sanatın sınırlarını radikal biçimde zorlayan ikilinin kapsamlı retrospektifine ev sahipliği yapıyor. Véréna Paravel ve Lucien Castaing-Taylor’ın işlerinden oluşan “Breathing Matter(s)” başlıklı bu sergi, ziyaretçilerini görsel ve işitsel duyumun merkezine yerleştiren deneysel bir yolculuğa davet ediyor.
Sinemanın Gövdesi, Bedenin Sineması
Harvard Üniversitesi bünyesindeki Sensory Ethnography Lab (SEL) çıkışlı Paravel ve Castaing-Taylor, 2012 tarihli çarpıcı filmleri Leviathan ile uluslararası alanda dikkat çekmişti. Ardından gelen Caniba (2018), somniloquies (2017) ve De Humani Corporis Fabrica (2022) gibi yapımlarda ise beden, bilinç, doğa ve mekan kavramlarını parçalayarak yeniden inşa ettiler. Anlatının klasik kurallarından, açıklamalardan ya da diyalogdan uzak duran işleri; izleyiciyi pasif bir gözlemciden çok bedensel bir katılımcıya dönüştürmeyi amaçlıyor.
Sergi, bu çığır açan yapıtların mekânsal bir yerleştirmeyle yan yana geldiği özel bir kurguya sahip. Paravel ve Castaing-Taylor, sessizliğin ve gölgenin mekânı olan bir eski krematoryumun galerilerinde, izleyiciyi bedenin içinden rüyaların derinliklerine, endüstriyel balıkçılıktan hayal dünyasının seslerine taşıyor.
Katmanlı Bir Program, Duyusal Bir Atlas
“Breathing Matter(s)” yalnızca bir sergi değil; aynı zamanda film gösterimleri, söyleşiler, dinleme seansları ve atölyelerle desteklenen çok katmanlı bir etkinlik dizisi. Açılış gecesini takip eden günlerde El mar la mar, Sweetgrass, Manakamana ve Expedition Content gibi önemli filmler gösterime girerken; Dion McGregor’un rüya ses kayıtlarının gece boyunca dinlenebileceği Dreamover etkinliği gibi performatif deneyimler de programda yer alıyor.
Özellikle Sonic Perspectivism başlıklı alan kaydı atölyesi ve Véréna Paravel’in küratörlüğünü üstlendiği dinleme oturumları, işitsel deneyimin sergideki yerini derinleştiriyor.
Yeni Bir Etik, Yeni Bir Estetik
Paravel ve Castaing-Taylor’ın üretimleri, sadece sinema dili açısından değil, aynı zamanda etik düzlemde de önemli bir dönüşüm öneriyor. Onlara göre sinema, anlam dayatmaktan çok belirsizliğe alan açmalı; izleyiciye açıklamalar sunmak yerine sarsıcı bir farkındalık yaratmalı.
İkilinin sergide yer alan işlerinde izleyiciler bazen bir cerrahın neşteriyle insan bedenine giriyor, bazen de dijital sessizlik içinde yankılanan tekinsiz rüyalara kulak kesiliyor. Her biri, görme biçimimizi dönüştürmeye yönelik yeni bir öneri sunuyor.
🗓 18 Temmuz – 24 Ağustos 2025
📍 Betonhalle, silent green Kulturquartier, Berlin
🎟 Ücretsiz Giriş
Aklında bir şey mi var?
Yorumları göster / Yorum bırak