2013’teki The Conjuring’in açılış sahnesinden beri Annabelle, evrenin en ikonik figürlerinden biri oldu. Tasarımıyla, sessiz dehşetiyle ve yan hikâyeleriyle üç ayrı filme kavuştu. Ama ironik bir şekilde, kendi spin-off’larında asla tam bir “karakter” olamadı. Hep bir aracın, bir iblisin oyuncağı olarak kaldı. Bu yüzden Last Rites’taki geri dönüşü ilk başta dikkat dağıtıcı görünebilir. Fakat filmin merkezine Judy Warren’ı yerleştiren tercih, Annabelle’le olan geçmişi hatırlattığında her şey yerine oturuyor.
Judy’nin çocukluğundan beri Annabelle’le süren travmatik bağı – evde yalnızken yaşadığı saldırılar, Annabelle Comes Home’da evin içine sıkıştığı korku gecesi – Last Rites’ta tamamlanıyor. Bu kez Annabelle, bir iblisin kuklası olmaktan öteye geçiyor: Judy’nin ruhunu hedef alan ayna şeytanının en etkili silahı. Kızın geçmişten taşıdığı korkular, annesinin öğrettiği “kapatma” teknikleriyle birleşince savunmasız bir kapı açılıyor. Judy, en büyük gölgesini reddederek değil, yüzleşerek aşmak zorunda kalıyor.
Burada Annabelle’in varlığı, aslında Warrens ailesinin yıllardır üstünü örttüğü günahlarla paralel işliyor. Ed ve Lorraine’in yarım bıraktığı ayna vakası, Judy’nin çocukluğundan beri taşımak zorunda kaldığı korkularla birleşiyor. Aile, hem bireysel hem kolektif olarak “kaçmayı” bırakıp doğrudan yüzleşmek zorunda kalıyor. Finaldeki mutlu son bu yüzden daha ikna edici: Annabelle yalnızca fan servisi değil, Judy’nin yolculuğunun kapanışı.
Apartman No:26 Notu
Kimi korku ikonları, tek başına değil; birinin travmasının gölgesi olduklarında anlam kazanır. Annabelle, Judy’nin kabusunu tamamlayarak Last Rites’ı gerçek bir final haline getiriyor.
